Echt waar...?!

Echt waar...?! bundelt zeventien grappige, originele verhalen. Elk verhaal heeft een twist, en in elk verhaal staat steeds een eigenzinnig persoon centraal. De mens in vele facetten. Soms vertederend, soms verbijsterend, soms harteloos, soms hartverwarmend. Van een lustmug tot een lustrelatie, van een eenzame vrouw met twee aasgieren als kinderen tot een hooligan op de tribune. U komt ze allemaal tegen in de zeventien verhalen van Jean L’Agneau. Mensen zoals u en ik, echt waar..!

Na de verkoop van zijn bedrijf wijdde Jean L‘Agneau, pseudoniem voor Jan ‘t Lam (1933), zich aan het schrijven van korte verhalen. Na de cursus creatief schrijven bracht hij zijn eerste verhalenbundel Zo was het ongeveer... uit. Daarna volgden nog twee verhalenbundels en de roman Chemin du retour. Meestal berusten zijn verhalen op de feitelijke werkelijkheid zoals die zich in zijn lange loopbaan voordeed. Verhalen waarvan de lezer verbaasd vaak uitroept: “Echt waar? Is dat gebeurd?”

Nog geen twee dagen later werd Marcel gebeld.
‘Met Caithlijn.’ Een zware stem deed hem even twijfelen of Caithlijn wel een vrouw was.
‘Ik heb je brief ontvangen. Wat mij betreft zaterdag, ben je bekend in Gouda?’, viel ze met de deur in huis.
‘Eh… nee eigenlijk niet maar…’
‘Laten we afspreken bij Gewoon Gouds op de markt tegenover het stadhuis.’
Dat ze hem niet liet uitpraten had voor hem, na twee overheersende vrouwen in zijn leven, een eerste waarschuwingssignaal moeten zijn, maar opnieuw gaf Marcel het initiatief uit handen.
‘Eh… ja da’s goed… Bij Gewoon Gouds zei je, is dat een restaurant?’
‘Nee een museum, nou goed… Je hebt wel humor, moet ik zeggen. Ja da’s een goed restaurant. Maar kan je dan?’
‘Eh… ja… Hoe laat dacht je?’
‘Zes uur, je herkent me wel aan mijn zonnebril.’
‘Heb je die dan op?’
Caithlijn schoot in de lach. ‘Ja, in mijn tas zie je hem niet.’
 
En zo stapte Marcel zaterdag om tien voor zes Gewoon Gouds binnen. Op de drempel van het restaurant bleef hij aarzelend staan, op zoek naar een vrouw met zonnebril.
De zonnebril bleek overbodig, want een enthousiast zwaaiende vrouw in de hoek van het restaurant liet er geen twijfel over bestaan wie en waar Caithlijn was en zat.
Was het voor Marcel een nogal onwennige begroeting, Caithlijn stak joviaal haar hand uit, alsof ze een kennis na jaren weer terug zag.
‘Ik had me je iets anders voorgesteld. Gek eigenlijk hè, dat een mens zich na een telefoongesprekje een beeld gaat vormen van hoe iemand eruitziet…’
‘En… valt het tegen?’, zei Marcel terwijl hij tegenover haar ging zitten.
‘Nee, niet tegen, maar ik had een… ja… hoe zal ik het zeggen… een forsere man, een meer macho-achtig type verwacht. Jij ziet er wat braver uit, ben je dat ook?’
Marcel lachte flauwtjes, blij dat ze niet vroeg hoe hij zich haar had voorgesteld.
Want bij haar mooie naam had hij willekeurig ook een mooie vrouw gedacht en dat was Caithlijn nu bepaald niet.
Haar hoofd was ten opzichte van haar enorme lijf te klein en werd bovendien ontsierd door steil, nooit tot wasdom gekomen haar van een ondefinieerbare kleur.
Alleen met haar boezem gooide ze hoge ogen, vol en zichtbaar uitdagend. Haar beide borsten overruleden alle eerdere negatieve waarnemingen.
Het kostte Marcel dan ook grote moeite zijn ogen er vanaf te houden.
‘Wijntje?’