Het heeft 25 jaar geduurd voordat ik mijn mond heb opengedaan. Door middel van dit boekje. Wát heeft me dat veel opgeleverd; interviews, hoorzitting in de Tweede Kamer, columns voor CNV, contacten met universiteiten. Mij drijft de vraag: Wat wil Nederland met zijn basisscholen? Daarvoor zoek ik de discussie nog steeds: liesbeth.hermans@ziggo.nl
Samenvatting
Wie bij een Nederlandse basisschool werkt en de ogen open houdt, ziet zich bijna dagelijks geplaatst voor dilemma's. Moet ik meer tijd besteden aan kind A of aan kind B? Moet ik moeder X serieus nemen of heeft vader Y gelijk? Moet ik formulieren zorgvuldig invullen of komen die ongelezen bij een ambtenaar in de la? Ouders, bestuurders, onderzoekers, media, politici - zij allen hebben vaak een eenvoudig antwoord: je moet het állemaal doen! Geen wonder dat sommige mensen op de werkvloer zich het afvoerputje van de samenleving voelen ... Dit boek geeft van het doodgewone basisonderwijs een beeld waar menigeen verbaasd van zal opkijken.
Over de auteur
"Ik kom uit Drenthe (Erica, 1961) en ik ben groepsleerkracht op de basisschool. Na het Atheneum en Pedagogische Academie (Steenwijkerwold, 1983) voltooide ik de studie onderwijskunde aan de Hogere Kaderopleiding Pedagogiek. Ik ben vanaf het begin onderwijzeres gebleven. In dit beroep zijn mijn kennis van zaken en mijn kritische geest me vaker tot last dan tot lust."
Productinformatie
- ISBN
- 9789088348600 / 978-90-883-4860-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 11-05-2009
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Diversen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 82
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
'Alle kinderen van vier jaar gaan naar school', zei mijn moeder. Maar ik nog niet.
Ik mag van mama nog een jaar met mijn kleine broer Niek spelen. Dat kunnen wij samen zo mooi. Dan heeft onze mama nog wat tijd om voor de babyzusjes te zorgen.
Dit is mijn vroegste herinnering aan onderwijs: ik hoefde nog niet. Toen moeder me thuis hield, was het een stralende dag in de nazomer van 1965. Mijn vader, schoolmeester, was al weer enige weken aan het werk. De grote vakantie was voorbij.
(...)
Een jaar later mocht ik dan toch. Aan moeders hand liep ik het plein van de katholieke kleuterschool op. Juf stond bij de deur te wachten. De twee vrouwen spraken enige tellen met elkaar en mijn hand ging over in die van juf. Mama heb ik die morgen niet meer gezien, wel de grote glijbaan midden in de speelzaal. Er zat een klein meisje bovenop, met kastanjerood haar en twee staartjes, net als ik. Toen ik op de glijbaan wilde klimmen, stuurde ze me er weer van af. Zij had thuis oudere zusjes, ik niet. Dat meisje was Ingrid, ze werd mijn vriendinnetje, de hele lagere schooltijd lang.
Van de kleuterschool zie ik vooral nog de wand van de speelzaal voor me. Daar stond een enorm grote muurschildering op. Een Alziend Oog keek neer op de kleutertjes. Een oog in een wolk met engeltjes ernaast. Ik vond het met mijn vijf jaar een heel enge muur. Van wie dat oog was, dat is me nooit uitgelegd. Maar hoe jong ook, ik wist toen al intuïtief dat je op school heel goed in de gaten wordt gehouden: het Oog van de Meester maakt het paard vet.
Reviews (3)
Ik kreeg dit boek van mijn broertje. Ik was er blij mee, en het neemt je ook echt mee! Geweldig is het! Heel mooi boek is het, ik heb het maar liefst 3 keer gelezen. Achter elkaar.
Ik zit nog niet zo lang in het onderwijs en ik vind het al zo herkenbaar. Maar voor de oude rotten in het vak is het een musthave!