De reis van de jonge koning

De jonge koning Orbad is op zoek naar het antwoord op de vraag: "Hoe word ik baas over mijn emoties?" Om dat antwoord te vinden maakt hij, aanvankelijk vermomd als zwerver, een voetreis door zijn koninkrijk Arwachan. Daarbij ontwikkelt hij zich van een wat onwetende bangerik tot een wijze en dappere held. Hij heeft leerzame ontmoetingen en beleeft spannende avonturen die hem vormen. En dan komt ook de liefde op zijn pad...

De reis van de jonge koning is een fantasyroman voor de jeugd, maar ook volwassenen zullen er veel plezier aan beleven.

Albert van Uden (1949) is geboren in Eindhoven. Na zijn rechtenstudie in Nijmegen werkte hij bijna veertig jaar in beleids- en managementfuncties bij de overheid. In 2014 verscheen zijn debuutroman. ‘De reis van de jonge koning’ is het vijfde boek van Albert van Uden, twee dichtbundels meegeteld. De auteur heeft zijn kennis van en belangstelling voor spiritualiteit vertaald in een fantasyroman, waarin de persoonlijke ontwikkeling van de hoofdpersoon centraal staat.

Daar stond de koning buiten in de regen, die nu met bakken uit de hemel viel. Hij voelde zich ellendig en opstandig tegelijk. Wacht maar tot ik weer terug ben als koning, dacht hij. Dan laat ik je in de diepste kelder van mijn gevangenis gooien. Zowaar als ik koning Orbad van Arwachan ben.
Terwijl hij zo fantaseerde over wraak, slenterde hij langs grote plassen verder door Odenhorst. Hij dacht aan zijn vader en moeder. Beiden waren kort na elkaar overleden vorig jaar. Zijn vader, koning Orbad IX, was een stoere man geweest. Bekwaam ook. Niet echt geliefd bij het volk, maar wel gerespecteerd. En zijn moeder, ach, zijn moeder, koningin Sinfina. Hij voelde zich plotseling de eenzaamste koning van de wereld. Kon ze hem nog maar eens knuffelen. Nu meteen moest ze verschijnen, hier in de regen, en hem met haar warme armen omhelzen. De jonge koning huilde. De tranen op zijn wangen vermengden zich met de koude regendruppels. Hij veegde ze af met de zijkant van zijn capuchon.
‘Moeder, ik mis je zo’, fluisterde hij voor zich uit. Het klonk als een smeekbede om haar terugkeer.
Hij had het gevoel dat het nooit meer goed zou komen in zijn leven; dat enkel narigheid en treurnis hem nog wachtten.
Aan het eind van het dorp ging Orbad moedeloos op een kletsnatte boomstam zitten, naast een armoedig huisje. Het was verzakt en gescheurd. Het gras in de voortuin stond wel een halve meter hoog en het kleine gazon werd omzoomd door een wildernis van hazelaars, hortensia’s en hellespoor.
Hij kon zijn ogen bijna niet meer open houden. Honger en wanhoop knaagden aan zijn lichaam en ziel, terwijl de duisternis inviel na een dag die hij zo blij was begonnen.