Het boekje begint op haar twintigste..voor die tijd heb ik met Hetty bij Van Bommel mogen dansen op onze eerste danslessen. Dat was dus niet zo'n succes...vandaar. Verder een gemakkelijk leesbaar boekje, zeker voor mij, komend uit het Gooi erg leuk, nu ik al 40 jaar in Den Haag woon (ook leuk!)
Samenvatting
Dat een gewoon leven zeker niet saai hoeft te zijn, maakt Hetty Eijbers ons duidelijk: Alexander Pechtold in je slaapkamer (?), Zwarte Piet met kerstballen en gegil in de supermarkt. Hair extensions, botox, fillers, afvallen en de zwaartekracht. Hetty zuigt ons haar dagelijkse leven in, toont haar liefde voor dieren en natuur, maar ook haar ongeduldige karakter. Ze laat ons glimlachen om herkenbare situaties en geeft ons door haar optimisme een positief, goed gevoel. Het Goois Reservaat, India, spinnen, verdriet, de Elfstedenstocht, gescheiden afval en swipen: het speelt zich allemaal af in een prachtig, positief leven, dat nog lang niet is voltooid.
Over de auteur
Hetty Eijbers (66) woont in ’t Gooi en werkte jarenlang bij de AVRO. Zij maakte honderden televisieprogramma’s , variërend van ‘groot amusement’ tot documentaires over ‘dier, milieu en natuur’. Vooral voor haar programma’s over dieren en natuur reisde zij de hele wereld over op zoek naar het onbekende. Sinds haar pensionering schrijft zij maandelijks een column in de lokale krant van Eemnes: De Rotonde. Zij vormen de basis van haar debuutbundel Flarden uit een mooi Goois leven.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402237542 / 978-94-022-3754-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 07-07-2017
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 94
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Op het moment dat ik dit schrijf is het voor mij 'oudejaarsdag'. Tot tien over half één vannacht. Een idiote gedachte dat ik dan jarig ben en vijfenzestig word. Vijfenzestig keer jarig geweest, vijfenzestig keer kerst, vijfenzestig keer…
Mijn moeder heeft deze leeftijd niet gered, die overleed toen ze drieënvijftig was. Ik zou dus blij moeten zijn, maar…
Ik denk dat veel mensen dat zo beleven: je weet dat je door jongeren wordt gezien als 'oud', maar je voelt je niet oud, je vindt ook niet dat je er oud uitziet, behalve dan als je oude foto’s van jezelf ziet. Dan pas zie je het verschil. Tergend langzaam, maar oh zo onomkeerbaar, verandert ons uiterlijk.
’t Is vreemd: zeggen jongeren bij de kassa "je" tegen me, dan vind ik dat niet prettig, dat hoort niet, maar als een jongere collega op het werk "u" tegen me zei, had ik meteen de reactie van: zeg maar "je" hoor. Ik wilde jong blijven.
De clichés 'je bent zo oud als je je voelt', of 'ik doe niet aan leeftijden' klinken zinnig, maar ik hoor ze alleen uit de mond van mensen van mijn eigen leeftijd. Jongeren hoor ik dat nou nooit zeggen!
Is het erg om er ouder uit te gaan zien? Moet ik aan de botox of een facelift? Nee, dus. De enige plastische chirurgie die ik ooit heb laten doen is mijn flaporen rechtzetten. Als ik schoolfoto’s zie, is het eerste wat me opvalt mijn oren, die door mijn dunne, piekerige haar uitsteken.
Het heeft uiteindelijk tot mijn vijfendertigste geduurd voordat ik er iets aan liet doen. Als de dood voor naalden en pijn.
Is het erg om zo af en toe her en der een vaag pijntje te voelen? Nee dus. Zo lang het daar bij blijft.
Is het erg dat je de laatste twintig jaar van maat achtendertig naar een ruime veertig bent gegaan? Dat je een buikje hebt gekregen, de (dikke) billen van oma hebt geërfd en je haar nog dunner wordt?
Ja, dat is 'erg'.
Daarom heb ik een jaarabonnement bij de sportschool genomen om het 'verval' en het gevecht tegen de zwaartekracht - tegen beter weten in - tegen te gaan. Leuk vind ik het niet, verstandig wel.
Voordeel is dan weer wel dat ik 20% korting krijg! Vijfenzestig hè, weliswaar nog zonder AOW, maar die komt er aan!