Het wonderlijke ambt
Over leidinggeven vanuit het perspectief van de predikant

Het wonderlijke ambt gaat over leiderschap, bewaren en hoeden. De joods-christelijke-bronnen zijn daarbij zeer dienstbaar. De toekomst van ons samenleven in onze wereld is in het geding. De grenzen van ons bestaan en de discipline daarbij zijn onmisbaar. Opvoeding en vorming geven de geloofshouding en de maatschappij gemeenschapszin. We kunnen elkaar daarin helpen. Ook de kerk kan daarin behulpzaam zijn. De poëzie is een middel om het één en ander vorm te geven. Ons leven en ons bestaat is een ambt.

Tinus Gerrits (Ambt Hardenberg, 1945) is opgegroeid te midden van een groot Gereformeerd gezin op een boerderijtje tussen Ommen en Hardenberg. Het was hard werken om iets van de grond te krijgen. Thuis lazen ze dagelijks uit de Bijbel. Dit was de eerste vorming. Na de studie Theologie in Kampen en Sociaal Economisch Geschiedenis in Utrecht (de tweede vorming) heeft hij jarenlang gewerkt bij de Woodbrookers in Kortehemmen (de derde vorming). In zijn laatste periode was hij predikant voor de Hervormde kerk te Leens c.a. (de vierde vorming). Een aantal jaren geleden ging hij met pensioen en belandde in een ander land en zo begon de vijfde vorming.

De tijd van de grote verhalen is nooit voorbij. Ja, ze zijn wel voorbij voor wat betreft de alles en iedereen omvattende geschiedenisconcepten, maar als fragmenten van geschiedenis van een mens zijn ze nooit voorbij. Deze verhalen staan bijvoorbeeld in de Bijbel. Daarom hebben ze de tijd doorstaan. Zoals met de bijbelverhalen, ze zijn verteld en verteld en doorverteld van generatie op generatie. De mensenwereld is een verhalende wereld. Daarom zijn we mens. Nee, daardoor zijn we mens. Als er geen verhalen worden verteld - dat kan letterlijk zijn: het verhalen van een verhaal, van je geschiedenis, van wat je hebt meegemaakt, van wat je hebt gehoord - is de toekomst gesloten. Het is de wijze waarop de toekomst opengehouden wordt. Het verhalen vertellen kan ook gedragen worden door een traditie van verhalen. Die verhalen hebben sporen van poëzie. Ik bedoel: ze verhullen iets van een geheim van het leven waar het het leven omheen cirkelt. Het ontbreken van een verhalentraditie en van poëzie daarin, levert een wereld van angst en wantrouwen op. Iedereen is dan verdacht. Waarom? Het heeft te maken met macht en machtsmisbruik. Wetteloosheid en rechteloosheid vieren dan hoogtij. Ach, de basis van dit mechanisme van machtsmisbruik is ongeveer hol en niets. Maar ondertussen kan er dus wel van alles verkeerd gaan.
Hoe kan iets bewaard blijven van de traditie van het verhalen? Om te beginnen in de opvoeding en in het onderwijs. Een goede meester of juf kon vooral heel goed vertellen. Je hoefde alleen maar te luisteren, met je duim in de mond eventueel. Maar er werd een basis gelegd voor het leven en voor de samenleving. Het begon in het klein, maar als een olievlek breidde het zich uit.