Geweldig boek erg trots op romy
Aansteller
Ervaringen van een tiener met een whiplash
- Auteur
-
Romy van Beek
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Reviews
- 5,0 / 5 (1 reviews )
- Prijs
- € 17 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
9 februari, de dag dat mijn leven eindigde. Ik word wakker en besef me dat de pijn nog steeds niet weg is. De dokter had me verteld dat mijn whiplash na 4 weken wel over zou zijn. Nou mooi niet dus! Ik wil weer kunnen dansen, ik wil weer naar school, ik wil weer een normale tiener zijn. Het onbegrip van anderen en de pijn begint zijn tol te eisen. Het enige wat ik nu nog denk: Was mijn leven maar geëindigd op 9 februari.
Over de auteur
Romy van Beek (1999) een gezonde tiener met een normaal leven. Totdat ze te kampen krijgt met een whiplash. Om deze negen maanden van pijn te verwerken begint ze alles van zich af te schrijven. Met dit boek hoopt zij over te kunnen brengen hoe het voelt om een aandoening te hebben die niet zichtbaar is. Alles wat zij ooit aan de buitenwereld heeft willen vertellen maar nooit durfde staat in dit boek beschreven.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402242102 / 978-94-022-4210-2
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 12-01-2018
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Ervaringsverhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 66
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Het voelt voortaan net als mijn tweede huis, de dokter. Omdat ik me alleen maar slechter en slechter ga voelen, heeft hij gevraagd of ik weer wil langskomen. Het duurt nu al allemaal zo lang dat dokter Puttens over arbeidsongeschiktheid begint te praten. Meteen slaat er paniek bij me toe. Ik zit nog op school en moet nog beginnen met werken en ik ben nu al arbeidsongeschikt! Ik wil dit gewoon niet! Meteen schieten er allemaal vragen door mijn hoofd. De vraag die maar terug blijft komen, is of ik ooit nog beter zal worden. Aangezien ik bang ben voor een teleurstelling, spreek ik de vraag maar niet uit. Na al die maanden is het me nog steeds onduidelijk wat ik nou precies heb. Is het nou een aandoening? Of een ziekte? Het zijn allemaal zulke rare woorden. Ik zie de teleurstelling zelfs in de ogen van de dokter en merk aan alles dat hij echt medelijden met me heeft. Een beetje vragend stelt hij voor om een andere dokter te proberen. Hij heeft in de gaten dat mijn lichaam eigenlijk op is, maar hij wil toch een oplossing. De andere dokter is gespecialiseerd in mensen met blijvend letsel en hij is de laatste optie om me beter te maken. Met een diepe zucht stem ik ermee in om het te gaan proberen. De zucht is niet omdat het me niet interesseert, maar omdat ik er weinig vertrouwen in heb, omdat al die andere dingen ook niet geholpen hebben. Ongeveer de hele terugrit naar huis stromen de tranen over mijn wangen. Ik weet op het moment niet eens meer goed hoe het komt dat ik moet huilen. Misschien is het wel het besef dat de volgende therapie de laatste optie is.