We zijn onderweg en ik merk dat Mason een stuk rustiger rijdt, dan toen ik bij hem in de auto zat. Het lijkt verdorie wel een oude vent. We voegen in op de US-101 S richting de stad en ik besluit mijn gaspedaal lekker in te duwen. Ik schuif naar links en passeer Mason. Dat mijn Mini zijn snelle auto inhaalt, vind ik persoonlijk heel grappig, ook al weet ik hoe kinderachtig het is. Ik zie hem zitten en zwaai naar hem.
‘Doei, patser!’, gil ik.
Ik roep naar hem, ondanks dat ik weet dat hij me toch niet kan horen. Zijn blik staat op onweer. Wat een zeurkous. Ik laat mijn gaspedaal iets omhoog komen en schuif een baan naar rechts. Mason rijdt weer voor me en ik mopper een beetje om zijn reactie. Kan hij niet tegen een geintje?
Opeens begint mijn Mini raar aan te voelen. Hij schokt een beetje en even denk ik dat het aan het wegdek ligt. Ik pak met beide handen mijn stuur stevig beet en wacht tot het wegdek weer wat gladder wordt, maar Mason zijn auto glijdt nog steeds soepel over de weg. Dan begin ik een rare lucht te ruiken. De afkomst van de vreemde geur komt eerst niet bij me op, maar dan slaat het als een mokerslag in. De geur van olie en rook. De schokken komen niet van het wegdek. Het komt van mijn auto!