Zeer vermakelijk om te lezen echte een aanrader
Samenvatting
De afgelopen zes jaar heeft Martin Schendelaar tijdens zijn vakanties elke dag een dagboek bijgehouden. Met leuke woordgrappen en een gezonde dosis zelfspot vermaakt hij de lezer. Wat eenvoudig begon als een grappig reisverhaal, is uitgegroeid naar een enorme berg humor en lol. Zijn belevenissen zijn waar gebeurd met hier en daar wat aangedikte fantasie. Na het lezen van dit boek krijg je een beeld van de gebeurtenissen tijdens zijn vakanties. Van de koeienbellen in Duitsland tot op de jetski in Aruba. Alles komt naar voren. Het resultaat is dit heerlijke boek om lekker te ontspannen en te lachen.
Over de auteur
Martin Schendelaar (1967) woont samen met zijn vrouw en dochter in Alkmaar. Hij heeft naast zijn drukke baan in de luchtvaart een uitlaatklep in het schrijven van dagboeken op vakantie. Zijn reis om de wereld in 35 uur was zijn hoogtepunt. Met een positieve blik op het leven maakt hij van alles mee. Het schrijven van een boek is een lang gekoesterde wens voor hem geweest.
Productinformatie
- ISBN
- 9789402246155 / 978-94-022-4615-5
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 06-07-2018
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 184
- Formaat
- A5
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Bij het stadion kon ik gelijk gebruik maken van de VIP-ingang. Daar stond geen rij en ik was gelijk aan de beurt om gecontroleerd te worden. ‘Heeft u iets bij u?’
‘Eh ja, een tas.’
Die man bromde gelijk chagrijnig: ‘Ja, dat zie ik ook wel!’
Op dat moment dacht ik: ja, wat wil je nou horen!
Na deze snelle entree kwam ik bij de tv-ruimte aan. Hier werden opnames gemaakt voor de tv (maar dat was logisch). Ik zwaaide netjes en liep richting mijn vak. Ik zat op rij vijftien en dan stoel drieënveertig. Op de stoelen lagen Franse vlaggetjes, een Frans T-shirt en een Franse sjaal. Ik draaide gelijk de Franse vlag met een kwartslag om en voilà, ik was weer een Nederlander.
Het vak waar ik in zat was een soort van sponsorvak en zat vol met hoge piefen die keurig in het pak waren, een stropdasje droegen en de haartjes keurig in een scheiding hadden (hun relatie vast ook).
Dan zag ik er vast veel beter uit met mijn spijkerbroek, schone mooie shirt en mijn oranje Unox muts op. Ik bleek later de enige te zijn geweest die níet werd uitgezonden op de nationale Franse tv. Best vreemd eigenlijk. Een van mijn hoge pief-vrienden had nog wat leuks. Hij vertelde mij dat ik op zijn stoel zat en dat ik weg moest gaan. Ik zei gelijk: ‘Pardon??’ (met Frans accent uiteraard).
Hij zei: ‘Nou, jij met je Unox muts zit op mijn stoel. Kun je mij je ticket laten zien?’
Ik pakte mijn ticket en hij zei: ‘Shit, we hebben hetzelfde stoelnummer, stoelrij en vak.’
Dat had ik weer. Er zaten zesentwintigduizend mensen in dat stadion en ik had een dubbel ticket. "Piefmans" was niet blij, want zijn vriend stond buiten de poort en ik zat op zijn stoel met mijn ticket.
Reviews
Wat een leuk en grappig boek om te lezen. Heb regelmatig in een deuk gelegen.
Goed gedaan Martin.
Wordt vervolgd????
Goed gedaan Martin.
Wordt vervolgd????