Poco a Poco
Een betere toekomst voor Peruaanse kinderen dankzij Nederlandse stichting

Stichting Poco a Poco biedt al tien jaar kinderen uit de allerarmste milieus in Cusco, Peru, meer kans op een betere toekomst door hun opleiding te betalen.
Het verhaal is geschreven als een ontdekkingstocht en beperkt zich niet tot de stichting. Het is een informatief boek met wetenswaardigheden en achtergrondinformatie over Peru, de leefomstandigheden en het schoolsysteem. Het is een levendig verhaal vanuit het gezichtspunt van de schrijver, doorspekt met anekdotes en kwinkslagen. Stapje voor stapje, poco a poco dus, beschrijft de auteur alle aspecten en activiteiten van de stichting, Carolien de oprichtster, het bestuur, de vrijwilligers en de sponsoren. Ook kritische vragen, dilemma’s en de resultaten van de kinderen komen uitgebreid aan bod.

Willem Dekker is een gepensioneerd landmacht kolonel en veteraan. Tegenwoordig houdt hij zich vooral bezig met belangenbehartiging voor slechthorenden, het geven van spionage rondleidingen in Den Haag en met het schrijven van boeken. Hij is zeer geïnteresseerd in geschiedenis, spionage, politiek en maatschappelijk beladen onderwerpen. Eerder publiceerde hij boeken over spionage en over een stuk familiegeschiedenis uit de Tweede Wereldoorlog.

Een van de voornaamste redenen waarom ik mij ben gaan verdiepen in stichting Poco a Poco is de vraag hoe je de kinderen selecteert die je financieel wilt gaan steunen. Waarom meisje A wel en jongen B niet? Steun je veel kinderen tot en met de middelbare school, of sponsor je liever minder kinderen, maar dan gedurende het volledige opleidingstraject, dus vanaf lagere school tot en met vervolgonderwijs of universiteit? Wil je steun geven aan kinderen verspreid over Cusco, of selecteer je kinderen uit één wijk, of zelfs één straat, of misschien zelfs wel uit één gezin? Met andere woorden: “Wat is het beleid ten aanzien van de selectie?” Alsof het omgaan met deze dilemma’s al niet ingewikkeld genoeg is, bevindt het bestuur zich ook nog eens op meer dan tienduizend kilometer afstand van de kinderen en heeft het geen direct zicht op wat er ter plaatse gebeurt. Tijdens het laatste interview met Carolien vertel ik haar dat ik die dag specifiek over deze kwesties wil praten.

“Ja, weet je”, begint ze, “we hebben het hier in het begin al eens eerder wat oppervlakkig over gehad. Ik realiseer me heel goed dat ik niet alle kinderen in Cusco, laat staan in Peru, kan helpen, maar ieder kind dat ik wel kan helpen is er één. Als iedereen blijft hangen in de modus dat je het grote macro probleem toch niet oplost, zou er op veel vlakken helemaal niets gebeuren.”

“Dat snap ik, maar toen je begon had je toen niet precies voor ogen wat je wilde bereiken en hoeveel kinderen je dacht te gaan helpen?”

“Nee, eigenlijk niet en zeker niet op de manier zoals jij het nu probeert neer te zetten. Ik wilde gewoon iets goeds doen en als je voor heel arme kinderen iets doet, is het al snel een goed doel.”