Waarom wilde men eigenlijk spioneren vanuit Nederland en specifiek vanuit Den Haag? De Nederlandse neutraliteit was daarbij misschien wel het belangrijkste criterium. In een neutraal land heb je automatisch meer bewegingsvrijheid, eenvoudiger communicatie, geschikte faciliteiten en minder risico, dan in een land dat in oorlog verkeert. Daarnaast leende Den Haag, en in feite Nederland, zich in die tijd goed voor het bedrijven van spionage. Nederland lag in de strategische driehoek Engeland, Duitsland en Frankrijk. Nederland, een niet al te groot land, dat neutraal was en was gesitueerd tussen potentieel oorlogvoerende naties, ideaal. Nederlanders waren door hun koloniale verleden en eeuwenlange buitenlandse contacten gewend aan buitenlanders. Nederland was immers al honderden jaren een echte handelsnatie. Nederlanders waren daardoor gewend om te gaan met internationale contacten en spraken hun talen, wat het zaken doen op Nederlands grondgebied vereenvoudigde. Er was in Den Haag een grote expat community. Dat gaat altijd vergezeld met een doorgaans uitgebreid receptie- en borrelcircuit en waar mensen samen komen en praten, daar is informatie te halen. Den Haag beschikte toen al over een goede infrastructuur en vele faciliteiten. Als laatste, maar niet onbelangrijk, Nederland stond en staat nog steeds bekend als een laag risicoland. Het juridische systeem in Nederland is mild in vergelijking met dat in veel andere landen. Kortom, Den Haag leende zich bij uitstek voor het bedrijven van spionage.
Spionagesteden anno nu
Het is een mooi moment om een vraag te stellen aan het gezelschap dat altijd de theorie in het begin even moet verteren: "Wat zijn anno 2017 spionagesteden in Europa?" Opvallend vaak krijg ik Berlijn te horen, ook nu weer. Niet verwonderlijk, want op het hoogtepunt van de Koude Oorlog waren in Berlijn wel tachtig inlichtingendiensten actief. Na de hereniging van Oost- en West-Duitsland nam het belang van spionage in Berlijn af, maar de zweem van spionagestad is nog lang niet verdwenen. Natuurlijk wordt er nog steeds gespioneerd, maar niet meer op het niveau ten tijde van de Koude Oorlog.
Stichting Poco a Poco biedt al tien jaar kinderen uit de allerarmste milieus in Cusco, Peru, meer kans op een betere toekomst door hun opleiding te betalen.
Het verhaal is geschreven als een ontdekkingstocht en beperkt zich niet tot de stichting. Het is een informatief boek met wetenswaardigheden en achtergrondinformatie over Peru, de leefomstandigheden en het schoolsysteem. Het is een levendig verhaal vanuit het gezichtspunt van de schrijver, doorspekt met anekdotes en kwinkslagen. Stapje voor stapje, poco a poco dus, beschrijft de auteur alle aspecten en activiteiten van de stichting, Carolien de oprichtster, het bestuur, de vrijwilligers en de sponsoren. Ook kritische vragen, dilemma’s en de resultaten van de kinderen komen uitgebreid aan bod.
