Boeken die teruggrijpen naar de oorlog of gedachten die daarover gaan hebben meestal een trieste inhoud. Ondanks dat, is het de schrijver Niko van der Sluijs gelukt om aan het enerverende verhaal er regelmatig een vrolijk tintje aan te geven zodat het niet te triest overkomt. Al met al een vlot en prettig leesbaar boek dat ik in één adem gelezen heb.
Samenvatting
Een verhaal van een altijd durende oorlog. Een kind in oorlog komt er nooit ongedeerd uit. Blijft de angsten voelen, die er waren. Blijft de pijn voelen van het geweld, het missen van een dierbare, het onbegrip over wat mensen elkaar aandoen. Een kind zuigt de zure vruchten van het geweld en de ontberingen naar binnen en ontkomt nooit meer aan de oprispingen daarvan, totdat een ander leed alles overstijgt… Dit is het verhaal van Guus.
Over de auteur
Niko van der Sluijs (Rotterdam, 1947), (oud-)journalist en docent aan de Faculteit voor Communicatie en Journalistiek in Utrecht, studeerde economie in Rotterdam. Hij schreef voornamelijk economische artikelen, lesmateriaal en studieboeken. Zijn eerste niet economisch gebonden uitgave was de deels autobiografische roman Laten we dansen.
Productinformatie
- ISBN
- 9789464033120 / 978-94-640-3312-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 12-06-2020
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 166
- Formaat
- 16 x 24 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
3 mei 1940
Mijn moeder zingt Schubert, mijn vader zwoegt achter de piano.
Ik speel onder een tafel met een locomotief, maar op dit moment durf ik me nauwelijks te verroeren. De trein staat stil op de rails, niets beweegt. Een onvoorwaardelijke stilte is vereist als papa en mama een recital geven. Althans mijn moeder spreekt van een recital. Mijn vader noemt het steevast een duo optreden, omdat volgens hem een recital een uitvoering is door één persoon en hij en mama nou eenmaal met z’n tweeën zijn. Er valt in dit geval over te redetwisten en dat doen ze dan ook.
Het gezelschap hoort ademloos toe. Niet de kleinste kuch verstoort de prachtige klanken van piano en zang. Tenminste, zo spreken de toehoorders er over. Ik vind de muziek van mijn ouders eigenlijk helemaal niet mooi.
In de aanloop naar dit optreden hebben mijn vader en moeder, zoals gewoonlijk, ruzie gemaakt over de keuze van het repertoire. Mama wilde Brahms, papa Mozart. Mozart paste beter bij deze entourage, de Heren-kamer, waarin de recitals bij de redersfamilie De Ruyter altijd worden gehouden. Vader spreekt heel voornaam van de “Chambre Bleu”, terwijl mama het een rookhol vindt. ‘Eine kleine Katastrophe, te weinig goede lucht om zuiver te zingen.’
Toen wilde mijn moeder volledig in strijd met haar eerste keus iets uit de Mattheüs Passion, maar papa wil in deze tijd niets van Bach horen.
Mama zingt zo mooi, omdat zij Duitse is, zeggen de mensen. Haar taal leent zich als geen andere om zulke prachtige liederen te vertolken.
Direct na de laatste klanken barst het applaus los. Er is hier een voornaam gezelschap bijeen, is mij verteld. De belangrijkste mensen van Wassenaar zijn hier, heeft mijn broer Dik gezegd, die juist daarom niet mee wilde.
Het aanzwellend geluid van ontelbare gesprekken boven mijn hoofd geeft aan dat de voordracht definitief is afgelopen en het gebruikelijke ritueel zal plaats vinden.
De dames trekken zich terug in de serre en drinken thee. De heren blijven in de blauwe kamer, knevelen hun sigaren en drinken jenever.
Reviews (4)
Altijd Oorlog
Het nieuwste boek van Niko van der Sluijs. Het boek over Guus, een oorlogskind voor wie de oorlog niet over ging.
Een thema dat mij in eerste instantie niet aansprak, Guus die meer dan 70 jaar na de oorlog nog worstelt met wat hij als klein kind meemaakte. Een vader die in het verzet zit, wordt opgepakt en niet meer thuiskomt.
Maar tot mijn verrassing heb ik het in één adem uitgelezen. Het verhaal van Guus heeft veel meer lagen dan je in eerste instantie denkt en de stijl maakt dat je het bijna als een thriller leest. Kortom: een aanrader! (uit onverdachte bron ;-)
Het nieuwste boek van Niko van der Sluijs. Het boek over Guus, een oorlogskind voor wie de oorlog niet over ging.
Een thema dat mij in eerste instantie niet aansprak, Guus die meer dan 70 jaar na de oorlog nog worstelt met wat hij als klein kind meemaakte. Een vader die in het verzet zit, wordt opgepakt en niet meer thuiskomt.
Maar tot mijn verrassing heb ik het in één adem uitgelezen. Het verhaal van Guus heeft veel meer lagen dan je in eerste instantie denkt en de stijl maakt dat je het bijna als een thriller leest. Kortom: een aanrader! (uit onverdachte bron ;-)
Daar Guus een achterneef is vind ik het zeer emotioneel. Guus kent mij niet.
Bij toeval kwam ik achter het verhaal van Guus. Het boek Altijd Oorlog heeft mij erg gegrepen en inzichten gegeven. Dat komt mede doordat familiebanden een rol spelen. Maar dat was in een ver verleden. ik vind het een prachtig verteld verhaal, zeker triest omdat je leest wat de oorlog met een kind kan doen, maar ook zo geschreven dat niet alleen het trieste blijft hangen.
