Mijn vriend Mijn opa

De begrafenis van zijn moeder in 2003 in Oosterbeek maakt veel los bij de schrijver en voert hem terug naar zijn jeugd in het na-oorlogse Oosterbeek en zijn gedwongen verhuizing naar Wageningen begin jaren vijftig. Zijn grootouders, waarbij hij inwoonde en waar hij na de verhuizing veel logeerde, en met name zijn grootvader speelde een alles overheersende rol in zijn jeugd tot 14 jaar. Zijn grote liefde voor de voetbalsport zorgde lange tijd voor een tevreden gevoel in beide plaatsen. Waarom kwam een einde aan vele jaren van gelukkige logeerpartijen? Veel vragen worden beantwoord in het boek Mijn vriend Mijn opa met boeiende verhalen.

"In mijn leven vanaf 1944 beleefde ik vanaf de lagere en middelbare school veel plezier aan het maken van opstellen en het schrijven van korte verhalen. Ook in mijn werkzame leven werden de magazines van bedrijven waar ik werkte elke maand wel gevuld met mijn verhaal over verschillende onderwerpen. Toen ik in 2010 op bijna 66-jarige leeftijd met pensioen ging, kon ik eindelijk mijn droom om ooit een boek te schrijven tot uitvoering brengen."

Aan het begin van de weg liep ons een man tegemoet die vriendelijk aan opa vroeg: "Bitte, können Sie mir der weg nach dem Airborne Friedhof erzählen?" Omdat opa behoorlijk doof was snapte hij er niets van wat die man zei. "Wat zeg je?", vroeg opa aan de man die zijn vraag nogmaals herhaalde. "Kun jij die vent verstaan Paul, het lijkt wel een Fries. Ik begrijp er niets van waar hij het over heeft." Omdat ik op de ULO al een jaartje Duitse les achter de rug had, begreep ik dat het een Duitser was die de weg naar het Airborne kerkhof vroeg. In mijn beste Duits wees ik de man, die een eindje verderop zijn auto had staan waarin kennelijk zijn vrouw zat, de weg naar het kerkhof, waarna hij onder het uitroepen van "danke schön" blij naar zijn auto terugliep en wij onze weg vervolgden. "Wat moest die man?", vroeg opa. die al een beetje argwaan begon te krijgen aan mij. "Is het een Engelsman?" "Nee opa, het is een Duitser die de weg vroeg naar het Airborne kerkhof." "Een vuile rotmof die de weg naar het Airborne kerkhof vraagt? Het moet niet gekker worden, komt ie zeker kijken hoeveel Engelsen hij doodgeschoten heeft. Je hebt hem toch zeker wel de verkeerde kant opgestuurd? Een mof op een Engels kerkhof, dat kan toch zeker niet." Maar toen wij even later vlakbij het kerkhof liepen en de auto, die inmiddels was omgedraaid, ons toeterend voorbij kwam waarbij de man nog vriendelijk zijn hand uitstak om ons te bedanken en de man en de vrouw bij het kerkhof uitstapten, had opa wel in de gaten dat ik in mijn beste Duits de man de goede weg had gewezen. Wat was opa kwaad en luid foeterend liepen we samen verder naar huis.