Het kattenvrouwtje

Sien Hendriks woont in een klein dorpje aan de Maas met haar twaalf katten. Haar rustig leventje komt in een emotionele achtbaan terecht wanneer haar nieuwe overbuurman een kattenhater blijkt te zijn die een voor een haar katten vermoord. Ze wordt niet serieus genomen als ze hulp zoekt bij de handhavers van de wet. Uiteindelijk lopen de gemoederen zo hoog op dat dit leidt tot een adembenemende climax.

Rene Janssen groeide op in een klein dorp in Noord-Limburg. De Maas maakte als kind zoveel indruk dat de rivier ook nu weer als een rode draad door het verhaal loopt. Het verzinnen van verhalen en in de huid kruipen van zijn personages vond hij al op jonge leeftijd geweldig. Eerder verscheen van zijn hand het korte verhaal ‘Manke Gradus’ en de novelle ‘Enkele reis Ierland’.

Plotseling ging de deur van ‘Het edele hert’ open en kwam Wiel Aarts naar buiten gestrompeld, zo zat als een Maleier. Sien probeerde met een boog om haar aartsrivaal heen te manoeuvreren, maar tevergeefs. Wiel greep haar stuur in een ijzeren greep vast en met een schok kwam het kattenvrouwtje tot stilstand. Ineens stond ze ongewild oog in oog met de moordenaar van haar katten.
            ‘Nu heb ik je, stom kattenwijf!’ Sien werd bijna misselijk van de zure alcohollucht die uit zijn strot kwam.
            ‘Laat los, vuile moordenaar’, beet ze terug.
            ‘Laat los? Laat los? Ik laat niks los! Ik maak wel uit wanneer ik loslaat.’ Sien keek om zich heen in de hoop dat er iemand een helpende hand zou bieden, maar het pleintje was leeg. Er was geen levende ziel te bekennen, ze stond er helemaal alleen voor.
            ‘Jouw kutkatten schijten mijn hele tuin onder.’
            ‘Dat is nog geen reden om ze te vergiftigen!’ Er kwam een brede grijns op het gezicht van Wiel.
            ‘Ik maak ze allemaal kapot, stuk voor stuk!’, brulde Wiel en gaf een korte ruk aan het stuur. Er blonk pure haat in zijn ogen en zijn stem klonk dreigend.
            ‘Je blijft met je vuile poten van mijn katten af.’
            ‘Gaan we dreigen?’
            ‘Ik dreig niet, ik doe je een belofte’, antwoordde Sien. Haar stem klonk kalmer, meer zelfverzekerd. Wiel schaterlachte en trok het stuur inclusief het kattenvrouwtje nog iets dichter naar zich toe.
            ‘Oh ja, wat ga je mij beloven dan?’
            ‘Als jij nog één keer met je vuile vingers aan mijn katten komt, snij ik je strot door!’
            ‘Moet ik nu bang worden?’, antwoordde Wiel. Hij schaterlachte en liet plotseling het stuur los. Nu hij geen houvast meer had verloor hij bijna zijn evenwicht.
            ‘Flikker maar op naar je stinkkatten, stom wijf!’ Nu hij het stuur had losgelaten zag Sien de kans schoon om weg te fietsen.