Huiskameraden
Daten met een randautist

De net gescheiden Maarten mag een zolderetage betrekken in een Gooise villa, op voorwaarde dat hij daar een autistische man begeleidt, samen met een onderbuurvrouw. Hij gaat internetdaten, wat leidt tot zowel romantische als hilarische ontmoetingen. Om Diederik, de autist, zelfstandig te kunnen laten wonen, gelden in de villa voor de ‘huiskameraden’ bizarre regeltjes. Bovendien hanteert Diederik constant veelal humoristische slogans. Diederik is ook aan het daten, maar met één doel: borsten en trouwen. Als hij een vriendin vindt, willen zijn dominante stiefmoeder en zijn begeleidende stichting geen huwelijk. Dan volgen de verschrikkelijke gebeurtenissen elkaar in snel tempo op en vindt Maarten zichzelf terug in een villa vol geheimen waarin, zo blijkt steeds meer, niets is wat het lijkt...

Arie Bras woont in Hilversum. Hij werkte jarenlang als journalist bij ondermeer de Wereldomroep, waarvoor hij een groot aantal programma’s bedacht, regisseerde en presenteerde. Op latere leeftijd stortte hij zich op het schrijven van columns en boeken. Hij publiceerde samen met taalkundige Wim Daniëls de humoristische taalboeken Lopen twee blondjes door de Kalverstraat, een boek over het fenomeen van de mop en Dakhazen en bretelpiano’s over scherts. Een derde boek in deze serie, over woordspelingen, staat op stapel.

We spreken op ons eerste ‘Huiskameradendiner Intern’, op de etage van Diederik, met geen woord meer over het nachtelijke incident van het weekeinde. Schriftelijk afgedaan, klaar.

We zitten op harde stoelen aan een ijzeren tafeltje in zijn keuken; aan de wanden hangen louter blinde landkaarten met rondjes erop; kleine voor de kleine steden en grote voor de grote steden. Vorken, messen en lepels liggen stram in de houding naast elkaar in de bestekbak. Borden en potjes staan nauwkeurig opgesteld in kasten, de aangebroken potten vooraan en de dichte daarachter.

‘Als er een halve pot leeg is, moet er een nieuwe komen’, legt Diederik geduldig uit. ‘Systeem, weet je.’

Ik stel vast, als zijn koelkast even opengaat, dat ook al de etenswaren voor de volgende dagen klaar liggen, netjes gesorteerd van links naar rechts. De hele keuken is een autistisch spinrag, waar je automatisch ingetrokken wordt, of je wilt of niet.

Vanavond kookt Diederik. Zijn stiefmoeder heeft naast het fornuis een weekmenu geplakt, dat om het half jaar wisselt. De komende maanden zal ik bij hem op de donderdagen diepvriesspinazie, aardappelen en varkensfilet eten. En op andere dagen telkens een ander menu. Maar met het vlees is er vandaag een probleempje.

‘Er waren in mijn supermarkt helaas, helaas, alleen nog maar pakjes met drie stuks erin’, stelt Diederik op vlakke toon vast, terwijl hij de in cellofaan verpakte varkensfilets op tafel legt.

Hij kijkt me niet aan, maar pakt een groot mes uit de keukenlade en prikt daarmee met kracht door de verpakking. Daarna neemt hij één van de drie filets uit het pak en loopt ermee de gang op.

‘Waar ga je naartoe, Diederik?’

‘Éven een ommetje maken.’

Hij zegt het met een zekere luchthartigheid, alsof hij echt even de hei op gaat, maar doet in plaats daarvan de deur van zijn toilet open, kiepert emotieloos het stuk vlees in de toiletpot en trekt door.

‘Zó’, hoor ik hem mompelen, ‘Een goede reis naar Wijster-Zuid.’

Monter keert hij terug: nu klopt alles weer. De varkensfilet zal via een ingenieus buizenstelsel worden toegevoegd aan de landelijke vuilverzamelberg in Drenthe.