De literaire fauna en flora van Suriname

Popmuziek is de term die gebruikt wordt om een mengeling aan te geven van populaire muziek en de nieuwe elektronische instrumenten. Voorbeelden hiervan zijn de elektrische bas(gitaar) en het elektrisch orgel of de synthesizer, zoals deze vanaf de jaren 1950, vanuit de westerse wereld, de hele wereld heeft veroverd en mengvormen is aangegaan met specifieke muziekvormen uit andere culturen. Populaire muziek is eigenlijk een vorm van volksmuziek, in de betekenis van ‘muziek van het volk’. Populaire muziek komt voort uit traditionele en/of klassieke muziek, maar neemt het niet zo nauw met regels en traditie. Aansprekende invloeden van elders worden vaak gemakkelijk opgenomen in de eigen muziek, en het zijn dit soort mengvormen die dan hun eigen weg gaan en zich afsplitsen van de klassieke voorschriften.
In dit boek probeert de auteur voor de lezer, zonder te vervallen in complexe musicologische details, begrijpelijk te maken hoe en op welke wijze de traditionele Indiase muziek, ook al is deze op zich heel moeilijk te omschrijven dan wel te definiëren, onder de Hindoestaanse bevolkingsgroep in Suriname is kunnen evolueren en een eigen gedaante en structuur heeft kunnen aannemen. De Caraïbische invloeden hebben voor de tot dusver Hindoestaanse popmuziek een wegdek doen openen om zich over de gehele Surinaamse gemeenschap te kunnen vertakken.

Dit boek dat thans voor u ligt had in Nederland nergens, bij geen enkele uitgeverij mogen verschijnen ondanks het feit dat Nederland als keur- en handsmerk graag het volgende hoog in het vaandel denkt te kunnen voeren:
- Mondigheid
- Zelfwerkzaamheid
- Vrijheid van meningsuiting óf zoals de Nederlandse geestelijke leider Bolkenstein ooit vanuit het hoge altaar orakelde: “Nederlanders moeten zich niet laten leiden door koud water vrees om van het hart een moordkuil te maken en niets durven uiten wat men vanuit de diepste zielenroerselen graag had gewild “ Hij zal mij vast kwalijk nemen dat ik naar hem goed heb geluisterd en dit boek op basis van zijn concept heb durven opstellen.

Zoals het in de VS en India uitmaakt wat de kleur en kaste van de dader/het slachtoffer is om de strafmaat/hulpverlening erop te kunnen afstemmen, maakt het Nederland uit wat de afkomst van de criticaster is. Een allochtoon kan het beter niet in zijn kop halen om kritiek op Nederlanders en/of op Nederlandse zaken te uiten. Enkel kritiek van een autochtoon of een zo blank mogelijke allochtoon mag worden gedoogd. Vooral migranten uit niet-Westerse delen van de wereld worden geacht in Nederland niets van de Nederlander en van Nederlandse zaken te snappen. Deze entiteit , die kennelijk anno 2019 nog van invloed is op het gebied van de arbeidsbemiddeling en berechting, duidt erop hoe deze categorie door Nederlanders als incapabel en inhabiel wordt weggezet.
Tot slot nog de taal: Qua taaluiting is de Hollander lijziger dan ooit. In Nederland wordt er op klaarlichte dag de meest desastreuze liquidaties ten uitvoer gebracht maar de taal waarin die daden beschreven mogen worden dient uitsluitend van een Calvinistische soberheid te zijn. Alstublieft geen vulgariteiten en nucleair verbale explosies. Zelfs de kranten en opiniebladen zijn ernaar ingericht. Wat dat betreft laat Nederland zich symboliseren als een vroom kerkgebouw op een stuk gewijde radioactieve grond aan de Noordzee.