Zij kwamen uit het duister

Midden in de woelige 18e eeuw komt JEAN LEBOUILLE, de Speelman, een jonge zigeuner, in het Zuid-Limburgse land. Al spoedig raakt hij diep betrokken bij de Bokkerijders, de Gezellenbende uit die tijd. Binnen een jaar komt hij in contact met vier jonge vrouwen, die allen een diepe indruk op hem maken, en hij op hen. Hij doet intrigerende ervaringen met dit viertal op, waarbij de zeeën op gezette tijden hoog gaan. Historische gebeurtenissen en personen lopen in dit boek zo door elkaar met mensen, ontsproten aan de fantasie, dat je denkt: 'Ja, zo zou het gebeurd kunnen zijn.'

De man huiverde. Hij trok zijn spitse hoed met slappe rand zo ver in zijn gezicht, dat de rand zijn donkere ogen haast helemaal bedekte. Hij vloekte zacht. De wind gierde door de misvormde dennenbomen en de regen geselde de pas uitgebloeide heide. Hij was nog jong, hoogstens tweeëntwintig. Zijn lange, blauwzwarte haren gingen schuil onder zijn verschoten vilthoed. Zijn grote, brede geschouderde gestalte leek kleiner omdat hij, voorovergebogen, tegen de regen en de wind optornen moest. Hij vloekte opnieuw. Om te voorkomen dat zijn gerafelde cape in de storm zou gaan fladderen, trok hij hem dichter om zich heen. Hij voelde de regen van zijn cape in zijn broek sijpelen en vervolgens in zijn klompen. Onbewust bewoog hij zijn blote voeten op en neer en voelde het koude water soppen. Zijn klompen knisperden op het natte zand. Hij verlangde naar de wagen, naar het rokende vuur ervoor. Hij verlangde zelfs naar zijn altijd scheldende moeder. Met hernieuwde kracht zette hij zich schrap tegen de wind. Als hij zich niet vergiste, moest hij weldra op de grote weg komen. Nou ja, grote weg.het was een zandpad, iets breder dan het pad waarop hij nu liep, en juist breed genoeg voor een koets. Hij bleef even staan en veegde de regen uit zijn gezicht, maar het hielp niet veel. De donkere wolken, die langs de hemel joegen en af en toe de maan blootgaven, maakten hem bang. Het was een nacht waarop de heksen hun bijeenkomsten hielden. Zijn moeder wist daar alles van. Zelfs zo veel, dat hij af en toe dacht dat zij zelf een heks was. Verbazen zou het hem niets. Zij zag er zo uit ook. Hij huiverde opnieuw, maar deze keer niet van de kou.