Tot het eind der tijden

Wanneer Arthur na zijn schooltijd een reis door de Verenigde Staten maakt, ontmoet hij Liza. Arthur weet met moeite deze ‘femme fatale’ te beteugelen, niet wetende dat deze dodelijke schoonheid zijn nog jonge leven voorgoed zal veranderen. In nog geen drie maanden tijd spat dit liefdesavontuur plotseling als een zeepbel uiteen en wordt hij wakker in een nietsontziende nachtmerrie waar zijn allerbeste vrienden op gruwelijke wijze de dood vinden. Gaat dit verhaal over een liegende, perverse vrouw of is haar levensgeschiedenis het voorbeeld van een klassieke tragedie welke de arme Arthur meesleurt naar de diepste krochten van ons bestaan?

"In het begin van de jaren ’80 schreef ik muziek en teksten voor de cabaretgroep Assurancetourix. Pas in 2005 ben ik met het schrijven van verhalen begonnen. Enkele verhalen verschenen in de krant. Ik debuteerde met Een rinket als monument in de verhalenbundel Oud water nieuwe buren (uitgegeven door Hollandia) met verhalen van Kader Abdolah, Hans Sahar en Frida Damacassé. In december 2009 kwam mijn eerste roman De protagonist uit."

“Aimeé, brand! Brand! Aimeé, brand!”, huilde ik van angst. Waar was Aimeé? Ik kon mij van ontzetting haast niet bewegen. Ik moest mij vermannen. Nena! Aimeé probeerde vast Nena te redden. Op dat moment kreeg de ernst van de situatie vat op mij, gehaast en ongecontroleerd kwam ik in beweging. De gang was gevuld met rook. Nauwelijks een paar seconden later zag ik geen hand meer voor ogen. Ik trok mijn witte slaapshirt over mijn neus. Het hielp niet. Een rookgordijn omsloot mij volledig en gedesoriënteerd tolde ik om mijn as. Ik moest nadenken. De rook sloeg op mijn luchtwegen. Mijn ogen traanden. Nu al? Met meer geluk dan wijsheid vond ik de trap naar boven. Boven hoorde ik het knetteren van het vuur, het verpulveren van de balken en daarboven klonken de ijselijke angstkreten van Nena. Ik hoorde het nu pas. Het vuur greep razendsnel om zich heen. Vlammende tongen dansten boven mijn hoofd en sprongen van balk naar balk. Ik voelde ook ineens een onbeschrijflijke hitte. Midden in de vuurzee zag ik een angstige Nena staan. Met een arm tilde ik haar op. Een oude vermolmde dekbalk brak als een luciferhoutje doormidden en een kleine stofexplosie deed mij met het kind terugdeinzen. Ik voelde dat een vuurtong mijn been had geraakt, maar ik voelde geen pijn. Door de felle gloed van de vuurzee kon ik de trap weer terugvinden, al moest ik langs verschillende omhoogschietende vuurzuilen heen slalommen. Het voelde als was het een wonder dat wij heelhuids van de zolder afkwamen. Beneden woedde de brand mogelijk nog heviger. De hele houten verdieping brandde als een lier. De vlammen vraten zich een weg door de kurkdroge houten wandpanelen. Nena gilde het uit van angst en had haar armpjes stevig om mij heen geslagen. Ik hield haar in een ijzeren greep. Het vuur brulde tot aan het plafond en mogelijk hoger.