Bloedbevlekte veren

New York City. Vijf bizarre moorden binnen vier dagen. Geen sporen, geen getuigen en geen verdachten. De afdeling moordzaken van de NYPD staat voor een raadsel, totdat een plotselinge wending alles overhoop gooit. Wat verbindt de vijf slachtoffers, de onfortuinlijke dood van een elfjarig meisje en de vermissing van vier mannen met elkaar? Geleidelijk ontvouwt zich een psychologisch en zenuwslopend steekspel tussen jager en prooi, waarin de gruwelijke waarheid komt bovendrijven, met een onheilspellende uitkomst. Spanning, een subtiele gelaagdheid en de geloofwaardigheid van de karakters maken Bloedbevlekte veren tot een must voor de liefhebber van het misdaadgenre. Lees en huiver!

"Ik ben geboren in 1959 te Zwolle en ik ben dus een rasechte blauwvinger. Samen met mijn vriendin Meike leef ik een fantastisch leven, waarbij ons motto 'liefde boven ambitie' is. Schrijven is een passie van mij, die begon met het schrijven van teksten in combinatie met het componeren van muziek. Met mijn derde titel Bloedbevlekte veren wil ik een bloedstollend verhaal vertellen, waarin de lezer tevens zichzelf geconfronteerd ziet met zijn of haar duistere kant."

07.52 uur
 
De ijskoude wind sneed door de kleding en liet de verse sneeuw opstuiven. Robert liep als een oude man over de harde bevroren grond om geen uitglijder te maken. Onder, en op Willis Avenue Bridge stond een batterij aan politieauto’s en verraadde de ernst van de zaak. Vanuit de verte leek het of de blauwe stroboscooplichten een landingplaats van buitenaardse wezens markeerde. Agenten struinden systematisch de oever af, terwijl Finnegan druk stond te gebaren als een dirigent. Robert liep in een rechte lijn naar Charlie die net de K-9 unit instrueerde.
‘So we meet again, my dear Watson?’, zei Robert gekscherend.
Finnegan glimlachte en stak een middelvinger op.
‘Jezus, Bobbie. Hoe lang gaat dat nog door zo? En ook nog op fucking zaterdag.’
‘Geen idee, Charlie. Net zo lang totdat we die hufter te grazen nemen. Wat heb je zover?’
‘Deze geluksvogel is met touw om zijn enkels ondersteboven aan de brugleuning gehangen, zodanig dat hij net met zijn hoofd onder de waterlijn kwam. Hier, kijk zelf maar.’
Finnegan overhandigde Robert de polaroidfoto’s waarop hij de situatie vanuit verschillende hoeken had vastgelegd. Behalve dat het slachtoffer omgekeerd aan een touw met het hoofd in de Harlem River bungelde bleek er meer te ontdekken. Nu ook verkeerde de dode, naakte man in dezelfde positie zoals zijn drie voorgangers. De armen waren wijd gespreid en bevestigd op een lange dwarsbalk die onder zijn schouderbladen door liep. Robert keek naar de vormloze bult onder het witte zeil dat op de oever lag.
‘We moeten eerst op Moore wachten, Bobbie’, zei Finnegan die Roberts gedachten las. ‘Maar ik kan je wel zeggen dat nummer vier vastgenageld is op dat stuk hout. En ik heb schoenafdrukken in de sneeuw gevonden. Ik kan er helaas geen gipsafdruk meer van maken, dus we zullen het met de foto’s moeten doen.