Een heel mooi boek. Je kunt je daadwerkelijk inleven in de schrijver! Ook zijn de onderwerpen afwisselend en worden ze luchtig gehouden. Leest lekker weg :)
Samenvatting
Het leven zit vol verhalen. Het bijzondere is om ze te zien en op te schrijven. De verhaaltjes in dit boek zijn ontstaan door vanuit een ander standpunt dan de gebruikelijke naar een alledaags voorval te kijken. De verhaaltjes geven de werkelijkheid weer en de gedachten en gevoelens die de schrijver erbij krijgt. Zo wordt de lezer deelgenoot van de bespiegelingen van de schrijver. Het doel van de schrijver is een glimlach om de mond van de lezer te toveren of om hem een gedachte mee te geven. Een meester hierin was Simon Carmiggelt, die een inspiratiebron voor de schrijver is geweest.
Over de auteur
"Ik ben geboren in Gaanderen in 1952. Na mijn studie natuurkunde aan de universiteit van Nijmegen heb ik de keuze gemaakt om in het onderwijs te gaan werken als leraar natuurkunde. Dat doe ik nu nog steeds. Mijn columns zijn gepubliceerd in het informatiebulletin van het Commanderijcollega, in de Erpse krant onder de kop “De Spiegel” en in de NVOX. Voor deze serie verhaaltjes heb ik de oeuvreprijs gewonnen."
Productinformatie
- ISBN
- 9789402201598 / 978-94-022-0159-8
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 30-08-2013
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 130
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Als de herfst begint, huilt de natuur. Dikke tranen rollen uit de lucht. De druppels rijgen zich aaneen en worden door de wind opgejaagd tot striemende stralen. De onrust is voelbaar. De hemel ontlaadt zich en stort al zijn leed over ons uit. De wind rukt net zolang aan de takken van de bomen, totdat zij hun bladeren, die zij de hele zomer gekoesterd hebben, loslaten. O wee de tak die niet bereid is afstand te doen van haar kostbare vracht, hij zal door de wind gebroken worden of zelfs van de boom gerukt. Deze takken, die weerstand proberen te bieden aan de ontlading van de natuur, zullen het ‘t zwaarst te verduren hebben. De takken die het gewone spel meespelen en hun bladeren snel prijs geven, zullen deze gesel der de natuur het beste overleven.
Na de kleurenpracht van de bladeren, wacht de troosteloosheid. De bladeren liggen nog op de grond en beginnen aan het proces van verrotting en ontbinding. De takken zijn kaal geworden of liggen kapotgescheurd op de grond. Het wachten is op de winter die de takken zal bedekken met een witte deken. De winter die de lucht weer stralend blauw maakt en die ervoor zorgt dat een zwak zonnetje zijn stralende witte deken nog meer glans zal geven.
Als de herfst begint, huilt de natuur en sommige mensen huilen met haar mee. Dikke tranen rollen uit hun ogen en soms rijgen deze druppels zich aaneen tot straaltjes die hun weg zoeken over de wangen naar beneden. De onrust is voelbaar. Het gemoed ontlaadt zich. De gevoelens die al langer onderhuids sluimerden, banen zich een weg naar buiten. De blik in de ogen weerspiegelt de troosteloosheid die van binnen wordt gevoeld. De vrolijke gedachten die eerder vanzelf opborrelden, worden nu tegengehouden door iets wat niet te omschrijven valt, maar heel zwaar moet zijn.
Na de kleurenpracht van de bladeren, wacht de troosteloosheid. De bladeren liggen nog op de grond en beginnen aan het proces van verrotting en ontbinding. De takken zijn kaal geworden of liggen kapotgescheurd op de grond. Het wachten is op de winter die de takken zal bedekken met een witte deken. De winter die de lucht weer stralend blauw maakt en die ervoor zorgt dat een zwak zonnetje zijn stralende witte deken nog meer glans zal geven.
Als de herfst begint, huilt de natuur en sommige mensen huilen met haar mee. Dikke tranen rollen uit hun ogen en soms rijgen deze druppels zich aaneen tot straaltjes die hun weg zoeken over de wangen naar beneden. De onrust is voelbaar. Het gemoed ontlaadt zich. De gevoelens die al langer onderhuids sluimerden, banen zich een weg naar buiten. De blik in de ogen weerspiegelt de troosteloosheid die van binnen wordt gevoeld. De vrolijke gedachten die eerder vanzelf opborrelden, worden nu tegengehouden door iets wat niet te omschrijven valt, maar heel zwaar moet zijn.