Letterkronkels
Loslaten en andere verhalen

Letterkronkels is een feest van herkenning; items over het dage­lijks leven, persoonlijk geloof en verhalen van vroeger kronkelen door elkaar. Zo brengt een in huis gevonden oude knikkerzak veel herinneringen naar boven, terwijl een onderwerp als ‘polisvoor­waarde’ juist erg actueel is met de steeds stijgende zorgkosten. Smartphones, sportfietsers, Facebook en ook het werk van de post­bode ontkomen niet aan het oordeel van de auteur. De aanleiding om deze verhalen met meer publiek te delen? Een vrouwenspecial over ‘loslaten’. Omdat de letters in goede aarde vielen, kunnen nu ook de kronkels een zetje over de drempel krijgen.

"Ik ben in 1969 geboren in de provincie Groningen. Daar ben ik gebleven, gelukkig getrouwd en werd moeder van vier prachtige jonge mensen. Het beschrijven van dagelijkse dingen deed ik als kind al. Het werd serieus, toen er support uit de omgeving kwam. Items liggen voor het oprapen. Na het nemen van diverse drempels kwam het telefoontje van een uitgever. Het startsein van een bijzonder proces: Hoera, ik heb een boek geschreven!"

Een stropop, gezeten op het bankje voor de garage verwelkomde ons. Zwijgend type, innig tevreden met het - lege - bierflesje dat hem in de handen was gedrukt, de stumper. Hij was grijzer dan manlief- zelf, gekleed in bekende kleren uit onze slaapkamerkast en getooid met een bolhoedje. Overal waar we kwamen hingen slingers en ballonnen en we smeerden voor het gemak deze party maar even uit over een aantal dagen. Het was gezellig en manlief werd bijzonder verwend. In de dagen ervoor klikte ik door wat fotodocumenten. Zag hem als baby, peuter, kleuter, enz. Ook als bruidegom en later jonge vader met het oudste kind, gezamenlijk gezinsleven in diverse situaties, noem maar op. Printjes van deze plaatjes aan een touw, boden gespreksstof en we kunnen zo terugkijken op een paar leuke dagen. Op dit moment weet ik achter mij de afwas, een biermuseum, en wat een after party zo kenmerkt wanneer slingers, ballonnen, toeters en bellen bij elkaar zijn gelegd. Daar ben je zó doorheen als je al een aantal jaren huishouden achter je hebt liggen. Abrahammetje heb ik op één van de fietsen in de garage gezet. Hij zal verwijderd moeten worden voordat er hooibroei uitbreekt. Het lijkt wel of hij het wéét want zijn houding is nogal lusteloos. Kleren maakten de (stro)man maar nu die hangen te luchten, blijft er niets van waardigheid meer over en overduidelijk heeft hij afgedaan. Gelukkig niet degene die na het jubileren alweer naar zijn werk is getogen. We hopen nog lang van hem te mogen genieten. De toastwens van één der vrienden “Op de volgende vijftig!” roept bepaalde beelden op maar wie weet. Het feestvarken blijft er nuchter onder want hem is, samen met velen een eeuwig feest beloofd, dus wat zijn dan vijftig jaren…