Boeiend geschreven! Spannend boek.
Samenvatting
Tien jaar na de dood van haar ouders worstelt Haylie nog altijd met schuldgevoelens. Haar enige afleiding ligt in haar werk, waar ze samen met haar beste vriend Dough werkt aan een microchip die het menselijk lichaam moet versterken. De twee groeien steeds dichter naar elkaar toe. Als dan, geheel onverwacht, de moordenaar van haar ouders wordt opgepakt, gebeurt het onmogelijke: ze krijgt gevoelens voor hem. Ze raakt in tweestrijd met zichzelf en tegelijkertijd lijken er kapers op de kust te zijn wat betreft de chip. Een leven vol onmogelijke keuzes in een stervende stad.
Over de auteur
"Stille wateren hebben diepe gronden. Dat geldt ook voor mij. Ik werd geboren op 8 oktober 1994. Al van kleins af aan weet ik mij te uiten door middel van creativiteit. Met de vele verhalen die zich in mijn hoofd afspeelden, was het slechts een kwestie van tijd totdat ik hier daadwerkelijk wat mee ging doen. Herrijzen – Sterk verlangen is het eerste resultaat. Een verhaal over liefde, wraak en het loslaten van je verleden."
Productinformatie
- ISBN
- 9789402204803 / 978-94-022-0480-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 03-01-2014
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Thrillers
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 218
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Mijn benen bleven maar gaan en gaan. Mijn longen brandden en ik hapte naar adem, maar ik kon niet stoppen. Ik snelde de trap af en sloeg daarbij enkele treden over. Het kostte me moeite om te beseffen dat wat ik zojuist had gehoord echt was. Mijn leven stond volledig op zijn kop en het enige wat daarvoor nodig was geweest was één kort telefoongesprek.
Toen ik beneden was, gaf ik mezelf een paar seconden de kans om even op adem te komen. Ik legde mijn armen op mijn bovenbenen, terwijl ik mijn ademhaling onder controle probeerde te krijgen, maar mijn bonzende hart werkte niet erg mee. Alles wat ik deed of zei, iedere stap die ik zette, het was alsof ik er zelf niet bij was. Dat korte, maar o zo cruciale telefoongesprek speelde zich keer op keer af in mijn hoofd. Ik hoorde die donkere, warme stem van Laurens steeds weer opnieuw, maar ik kon de woorden geen betekenis geven. Het was dat ene kwartje dat maar niet wilde vallen. Die ene knop die maar niet om wilde. Iets in mij had altijd gehoopt op dit moment, maar de tijd had die hoop gedoofd.
Laurens had me gevraagd om naar het café bij de haven te komen. Er waren een hoop dingen waarvan ik op de hoogte moest worden gesteld. Ook hierbij wist ik niet hoe ik me moest voelen. Ik had me dit moment vaak voorgesteld, maar in mijn hoofd was het zo anders geweest. De opluchting die ik had verwacht was helemaal niet aanwezig. Natuurlijk was ik blij dat de dader was gevonden, ik vroeg me alleen af waarom het zo lang had moeten duren. Na al die jaren had ik leren leven met de onzekerheid en de pijn. Waarom moesten de wonden, die eindelijk waren geheeld, nu weer bruut worden opengetrokken? Langzaam en pijnlijk. Ik begon te beseffen hoe ik me voelde: ik voelde me weer als dat 17-jarige meisje dat haar ouders vond.
Toen ik beneden was, gaf ik mezelf een paar seconden de kans om even op adem te komen. Ik legde mijn armen op mijn bovenbenen, terwijl ik mijn ademhaling onder controle probeerde te krijgen, maar mijn bonzende hart werkte niet erg mee. Alles wat ik deed of zei, iedere stap die ik zette, het was alsof ik er zelf niet bij was. Dat korte, maar o zo cruciale telefoongesprek speelde zich keer op keer af in mijn hoofd. Ik hoorde die donkere, warme stem van Laurens steeds weer opnieuw, maar ik kon de woorden geen betekenis geven. Het was dat ene kwartje dat maar niet wilde vallen. Die ene knop die maar niet om wilde. Iets in mij had altijd gehoopt op dit moment, maar de tijd had die hoop gedoofd.
Laurens had me gevraagd om naar het café bij de haven te komen. Er waren een hoop dingen waarvan ik op de hoogte moest worden gesteld. Ook hierbij wist ik niet hoe ik me moest voelen. Ik had me dit moment vaak voorgesteld, maar in mijn hoofd was het zo anders geweest. De opluchting die ik had verwacht was helemaal niet aanwezig. Natuurlijk was ik blij dat de dader was gevonden, ik vroeg me alleen af waarom het zo lang had moeten duren. Na al die jaren had ik leren leven met de onzekerheid en de pijn. Waarom moesten de wonden, die eindelijk waren geheeld, nu weer bruut worden opengetrokken? Langzaam en pijnlijk. Ik begon te beseffen hoe ik me voelde: ik voelde me weer als dat 17-jarige meisje dat haar ouders vond.
Reviews
Geweldig boek. Mooi en pakkend beschreven. Een genre dat we maar weinig krijgen van Nederlandse schrijvers.