De traan van Circe

Na de vreselijke vernietiging van hun dorp gaan Enna en Kai noodgedwongen op een gevaarlijke queeste. Ze ontmoeten aardmannen, nimfen en tritons, maar ook magische figuren die geen goede bedoelingen hebben. Op de hielen gezeten door Scylla, de belichaming van het kwaad, gaan ze op zoek naar antwoorden. Waarom is het dorp vernietigd? Wat is hun ware afkomst? Ondertussen proberen ze het kruid te bemachtigen waarmee ze Scylla kunnen verslaan. Zal het ze lukken het kwaad te overwinnen?

"Als jong meisje droomde ik al van verre oorden. Ik beschreef mijn fantasieën in gedichten en verhalen. Mijn creativiteit uitte zich ook in tekenen en schilderen, maar schrijven liep toch als een rode draad door mijn leven. Dromen kwamen uit toen ik na mijn huwelijk naar Indonesië vertrok. Het land was magisch! De inspiratie die ik kreeg van mijn verre reis en de verschillende culturen heb ik, op mijn manier, vertaald in dit spannende boek."

Langzaam kringelde een grijze mist uit de grond omhoog, die in de richting van Ku-Oon kroop. Het beest probeerde uit alle macht de slierten te ontwijken. Bliksem verlichtte de zwarte nacht. Het monster probeerde te ontkomen aan de bliksemschichten die gestuurd werden door een simpele handbeweging van de Triton.
"Ga terug, ga!" Nereus wees naar het bos en zijn ogen leken bodemloze poelen die Ku-Oon stevig vasthielden in hun hypnotiserende blik. Zijn gestalte straalde macht uit. Een koninklijke glorie die iedereen met ontzag vervulde. Het beest ontblootte zijn scherpe tanden, maar het had geen enkele zin. Doelloos klauwden zijn poten in de lucht.
De zwarte wolken joegen langs de hemel, de grijze mist cirkelde steeds sneller en sneller om het beest heen, dat rondtolde als een blad in de wind en nog steeds probeerde te ontkomen. Zijn angstaanjagende gehuil ging door merg en been. Enna bedekte haar oren om dit doordringende gejank buiten te sluiten. Kai keek gebiologeerd toe. Zijn mond was een strakke streep. Rodi hing nog steeds als een dood gewicht aan zijn been.
De gestalte van Nereus rees dreigend omhoog. Hij groeide tot onmenselijke grootte en torende boven Ku-Oon uit. Die kromp ineen en jankte. Nereus’ gestalte tekende zich scherp af en de gelijkenis met zijn zoon was treffend. Enna keek vol verbazing naar de trekken die zo veel op die van haar geliefde vriend leken. In de flarden mist was zijn heen en weer zwiepende vissenstaart zichtbaar. De takken van de bomen leken op zwarte, benige armen, heen en weer zwiepend in het donker. Alle geluiden van het woud waren verstomd. Er heerste een enorme stilte. De spanning trilde in de lucht. Nereus knipte opeens met zijn vingers en een sardonische grijns verscheen op zijn gezicht. "Verdwijn!", donderde hij.