En ik sloot mijn ogen

Clara is geen mens. Omdat haar moeder een mens was, heeft ze wel menselijke eigenschappen. Haar vader noemt Clara's familie 'de beschermers van de Schaduw'. Haar familie wordt al generaties lang door de Schaduw gekweld. Wanneer Clara zestien jaar wordt, krijgt ze van de Schaduw een opdracht die haar leven voor altijd zal veranderen. Ze moet vóór haar zeventiende verjaardag een mens vermoorden. Een gemakkelijke opdracht, denkt Clara, totdat ze hopeloos verliefd wordt op haar doelwit. Zo komt ze voor de moeilijkste keuze in haar leven te staan: zijn leven of dat van zichzelf.

"Ik ben Ellen van Heteren. Ik ben 13  jaar en zit in 3 atheneum. In de zomervakantie van 2012 besloot ik uit verveling met mijn beste vriendin een boek te gaan schrijven. Dit boek Achtervolgd door de maffia is begin 2013 uitgegeven. Omdat ik zoveel genoot van het schrijven, ben ik ermee doorgegaan."

Er klonk een gil. Ik schreeuwde het uit van de pijn.
‘Hou op! Alsjeblieft!’
Ik zakte ineen en leunde tegen de rand van mijn bed. Ik keek naar mijn onderarm. Waar tien seconden geleden nog niets te zien was, stroomde nu het bloed uit diepe wonden. Mijn feloranje bloed brandde op mijn huid.
Ik was geen mens. Mijn moeder was dat wel, maar die was al jaren geleden gestorven. Nee, niet gestorven, vermoord. Mijn vader had de enige die mij echt begreep en waar ik altijd bij terecht kon vermoord.
Ik sloeg mijn hoofd achterover. De pijn van mijn eigen bloed was ondraaglijk.
Mijn vader was, net zoals ik, geen mens. Wat we precies waren, wist ik niet. Als ik het mijn vader vroeg, kreeg ik altijd te horen: ‘Wij zijn de beschermers van de Schaduw.’
Mijn vader was ook dood. Maar ik was nog lang niet van hem af. Zijn lichaam was vergaan, maar zijn geest vormde een soort kwade kracht die altijd in de buurt bleef. De kracht die mij nu kwelde.
Mijn ogen draaiden weg van de pijn. Maar eindelijk, na een paar minuten, stopte het bloeden en hechtten de wonden zich weer dicht. Ik kreeg weer lucht en rende naar de achterkant van de ondergrondse grot waar ik in woonde. Water dat door de grond heen was gesijpeld, kwam daar bij elkaar in een grote kuil dat ik ‘de bron’ noemde.
Ik noemde het zo, omdat in het midden van de kuil, onder het water, een medaillon lag. Mijn moeders medaillon. Voor mijn moeder werd vermoord had ze tegen me gezegd dat daar iets heel krachtigs in zat, maar dat ik het niet mocht gebruiken als ik niet in levensgevaar was.
Ik had ‘ja’ geknikt, maar ik begreep niet wat mijn moeder bedoelde. Ik begreep het nu nog steeds niet. Wat zou erin zitten?