De man die de Koning had gezien

Na een afstompende fabrieksjob te hebben aanvaard, wordt A.H. onverhoeds ontslagen: men is erachter gekomen dat hij ‘overgekwalificeerd’ is voor zijn taak. Hij dringt het koninklijk paleis binnen om de koning advies te vragen over zijn werkloosheid. Vervolgens neemt hij deel aan een geleid bezoek in de hoofdstedelijke residentie waar hij zich met opzet laat verdwalen om binnen te sluipen in de privévertrekken van het vorstenpaar… Dit eigentijdse ‘sprookje’ - aangezien het zich afspeelt in de van oudsher met een geheimzinnig aura omgeven sfeer van koningen en koninginnen - stoelt op echt gebeurde feiten, wat de tragiek nog schrijnender maakt.

"Door mijn beroep als tolk ben ik het gewend om in de huid te kruipen van wildvreemde personen. In De man die de Koning had gezien fungeer ik als spreekbuis voor de radeloze protagonist die om aan passend werk te geraken geen andere uitweg ziet dan de koning om advies te vragen voor zijn probleem. Een boek met een persoonlijk verhaal, maatschappelijk relevant en dramatisch."

De Koning wendde zich opnieuw tot mij. Aangezien de Eerste Minister zijn schema wat in de war had gebracht, besloot hij me nog vijf minuutjes van zijn tijd te schenken. Ze schenen me eindeloos toe.
"Luister, ik wil wat voor u doen," zei hij. "Maar let wel: het moet strikt onder ons blijven, hoort u? Ik wil dat het u goed gaat, écht, ik wil dat het u goed gaat. Op mijn erewoord."
En ik antwoordde in eerbiedige houding, vol van verwachting:
"Ik ook, Majesteit, ik ook."
Ik zei dat om hem te plezieren: hij zag er zo onbegrepen en zo ongelukkig uit. Kortom: als iemand pech had, dan was híj het wel.
"Belooft u me, dat u het niet gaat uitbazuinen? Waarom zou de publieke opinie ook altijd álles moeten weten? Is de massa nu al niet overgeïnformeerd? Nee echt, ’t is maar hoe men het bekijkt. Waar komt het in de gegeven situatie op aan? In twee woorden: dat er tussen ons een plechtig verbond bestaat. Ik wil dat het u goed gaat, hoort u? Als u eens wist, hoeveel mensen ik stiekem, ‘in het geniep’, bij wijze van spreken, al gelukkig heb gemaakt! Ik wil absoluut dat het ook ú goed gaat, mijn vriend," bleef hij tot vervelens toe herhalen – en dan, geheel onverwachts:
"Kniel!"
Gadverdamme, wat bezielde hem ineens? Hij moest toch merken dat zijn handelwijze me onwennig deed worden, terwijl ik van mijn kant toch hoorde te weten dat hij het gewend was bevelen te geven en te worden gehoorzaamd. Voor alle zekerheid, herhaalde hij nog een keer zijn gebod, uitroepend:
"Ik benoem u tot Graaf! – nee, Baron! Of wacht: Ridder!" er onmiddellijk aan toevoegend, dat het een onderscheiding niet voor bewézen, maar voor toekomstig te verwachten diensten in zijn koninkrijk betrof.