Parels in Azuur

De Zuidelijke Stille Oceaan is leeg als Zuid-Amerika achter haar vervaagt. Mijl na mijl vult de horizon zich. Als parels geregen aan een snoer van korte verhalen en woordschetsen, deelt Diederique, al reizend op haar weg langs de tientallen eilanden, haar impressies. Ooit reisden de Polynesiërs tegen haar route in. Vol verwondering en verbazing registreert zij de wereld om haar heen, gedurende haar 18 maanden lange zeilreis. Woordbeelden vol natuur en cultuur, vol hedendaagse verbazing, contrasten en historische verbijstering. Al reizend dringt ze steeds verder door in de leefwereld van de oorspronkelijke bewoners. Parels in azuur is een gids voor reizigers en dromers.

"Sinds 2008 schrijf ik. Was het mijn verwondering, verbazing en fantasie? Was het een andere afslag op mijn levenspad? Naast een groot aantal artikelen over avontuurlijke zeilreizen schreef ik Retour Kaap Hoorn (2012, onder pseudoniem) en de kinderboekjes Aap wil spelen (2014) en Nijlpaard is Vies (2014). Van oorsprong bosbouwkundige, combineer ik in mijn boeken de liefde voor de natuur met een warme belangstelling voor mens, cultuur en historie."

Als ik losgooi in Chili, Zuid-Amerika, heb ik geen idee wat ons te wachten staat. Meer dan twee jaar brachten we reizend en schrijvend door op het Zuid-Amerikaanse vasteland (Retour Kaap Hoorn, ISBN 978-90-484-2279-1). Weken vol water zie ik voor me, van de eilandbewoners ben ik me maar nauwelijks bewust. Heel voorzichtig tekent zich een beeld af. Een beeld van trots en respect; van ongelofelijke navigatiekunsten, van moed en ondernemingszin. Voortgedreven door de passaatwinden; een lichte duw in de rug van de zeestroming besef ik steeds meer tegen de stroom in te varen; de stroom van de Polynesiërs, meer dan duizend jaar eerder van west naar oost. Als de rokken van een ui pel ik ze af, van hun meest recent ingenomen eilanden, Rapa Nui en Aotearoa, beiden pas sinds 1000 jaar bewoond, langzaam terug naar het brongebied, ongeveer 2000 jaren eerder, de moederschoot, in de oksel van Nieuw-Guinea en de Salomonseilanden.

Eenmaal op de tropische breedtes volgen we de passaatwinden. Dagenlang worden we voortgeduwd door wind en stroming. Iedere dag komen we verder westwaarts, verder van onze start in Zuid-Amerika. Alleen als we de passaatgordels verlaten om verder zuidelijk te gaan bereiken we weer de depressiegebieden. Harde winden en miezerregen trekken over ons heen.

Kijkend naar het land, met mijn blik over het water, overzie ik de eilanden, rijk aan kokos en fruit, aan mensen en culturen, aan natuur en landschap Vol respect, soms aarzelend, soms met verbazing, soms met een lichte weerzin zelfs, neem ik de wereld om me heen in me op.

Ergens in die leegte, voel ik zelfs de beweging in mijzelf. Anderhalf jaar Stille Oceaan, het doet iets met je wezen. De al jaren geleden ingezette verandering, de verandering van mijn leven zet langzaam door.