Opa met hart en ziel

Het eerste kleinkind dient zich in Nederland aan, terwijl de auteur op dat moment in Spanje in een luxe villa woont. Spontaan beslist hij om met zijn vrouw in Nederland oppasopa en -oma te worden voor hun kleinzoon. Op een boeiende en heldere wijze vertelt Theo van de Cruijs over de verhuizing en hoe de situatie zijn leven onverwacht verrijkt. Hij pakt met hart en ziel de rol van oppasopa op. Zijn kleinkinderen brengen een complete persoonsverandering teweeg. Theo is hierdoor verrast en verwonderd. Hij beschouwt het als een geschenk voor een gepensioneerde. Dit zal ook andere (groot)ouders aanspreken.

"Ik ben geboren in 1948 en afgestudeerd aan de Katholieke Universiteit in Tilburg als econoom. Bij de ING word ik een gewaardeerd verandermanager en ben ik onder meer werkzaam als Adjunct-Regiodirecteur Operations. Mijn belangstelling is vooral gericht op de mens in de organisatie. Ik ga vervroegd met pensioen en ga in Spanje wonen. Mijn kleinkinderen zijn echter de belangrijke reden dat ik met mijn echtgenote terugga naar Nederland om met hart en ziel hun oppasopa te worden."

Op het vliegveld is het iedere keer weer een opwindende ervaring om tussen alle aankomende reizigers je eigen gasten te zoeken en uiteindelijk ook te ontdekken. Ook voor de arriverende gasten geldt eigenlijk hetzelfde. Maar naast deze normale hogere polsslag was er nog een verrassing waar ik geen rekening mee had gehouden. Ik zag mijn zoon en die droeg zijn zoon. Ik was even volledig verstild. Mijn kleinkind zag er in levende lijve heel anders uit, veel lieflijker en ook zachter. Was er toen pas echt contact? Zag ik toen niet alleen het kleine kwetsbare mensje, maar voelde ik ook zijn aanwezigheid? Hij zag mij nog niet in de drukte van de aankomsthal en hij keek alleen maar verwonderd en onwennig in deze vreemde omgeving. Voor hem waren er de reeks van onbekende gebeurtenissen die hij de laatste uren had meegemaakt om van vermoeidheid nog maar niet te spreken. Ik was even sprakeloos en ontroerd en dat beeld van die aankomst heeft zich in mijn herinnering vastgezet en kent ondanks de gepasseerde jaren geen enkele vorm van slijtage. Het is nog vitaal en springlevend. Ik werd dus geconfronteerd met het verschil in contact tussen het gebruik van de webcam en de echte ontmoeting. Een verschil dat ik me nooit had gerealiseerd omdat ik er eerst mee moest kennismaken. Een leermoment dat kostbaarder is dan alleen de ervaring van het moment zelf. Het zegt iets over de beperking van het beeld alleen en dat echt contact meer te bieden heeft. Even raken mijn kleinzoon en ik elkaars persoonlijkheid op het moment dat ik de zuiverheid en schoonheid van dit jonge kind zie, niet gehinderd door over de datalijn gezonden vervagende en vertekenende computerbeelden.