Mateo
- Auteur
-
Walter Spaepen
- Uitvoering
- Paperback
- Genre
- Romans
- Prijs
- € 21 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Een vader besluit bij zijn alleenstaande en depressieve zoon, Mateo, te blijven. Hoewel hij er alles aan wil doen om hem te helpen, botst hij op een muur van onwil en verwijten. ‘Niets heeft nog zin …’, volhardt Mateo.
Als de situatie stilaan onhoudbaar wordt, besluit de vader drastisch in te grijpen. Hij neemt zijn zoon mee naar Oostende. Daar probeert hij op een aparte en ontroerende manier Mateo met een andere blik naar de wereld te laten kijken.
Als de situatie stilaan onhoudbaar wordt, besluit de vader drastisch in te grijpen. Hij neemt zijn zoon mee naar Oostende. Daar probeert hij op een aparte en ontroerende manier Mateo met een andere blik naar de wereld te laten kijken.
Over de auteur
"Ik buig me al jaren over mijn zielenroerselen. Met een schuine blik op de wereld en haar mensen filter ik het liefst de kleine dingen des levens. Daarin zitten sporen van de menselijke existentie. Naast een grote liefde voor filosofie koester ik ook een ware passie voor muziek. Na lange overpeinzingen vertaal ik dat in verhalen, romans, theater, muziekstukken, … Mijn werk kan ik moeilijk onder één noemer vatten."
Productinformatie
- ISBN
- 9789402211160 / 978-94-022-1116-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 26-09-2014
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 154
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Mateo bleef zijn gewone ‘gangetje’ gaan: laat opstaan, niets doen, dikwijls op stap en bovenal: weigeren ernstig te praten.
Op een avond kon ik het niet meer aanzien en vroeg hem zo kalm mogelijk of en wanneer hij van plan was iets te ondernemen, iets te veranderen aan zijn situatie. Dat stuitte op heel wat reactie van zijn kant. Niets had nog zin, het was de moeite niet … om moeite te doen, alles kwam toch steeds op hetzelfde neer, alles was nutteloos …
Ik antwoordde dat ik dat verhaaltje nu wel uit mijn hoofd kende.
Mateo werd heel boos en slingerde allerlei verwijten naar mijn hoofd. Hij werd haast uitzinnig. Ik trachtte hem te kalmeren en stelde dat onze boosheid en kregeligheid ten opzichte van elkaar niets zouden oplossen, wel integendeel. Uiteindelijk zweeg hij en trok naar zijn kamer.
Tijdens die uitbarsting liet hij echter een verwijt vallen dat me erg en diep raakte.
‘Trouwens, jij hebt me nooit leren leven!’ snauwde hij op een bepaald moment.
Dat ging recht door mijn hart. Ik voelde me … alsof ik als vader totaal gefaald had. En dat kwam hard aan. Veel harder dan het verwijt aan ons dat hij bestond. Ik zag dat eerder als een wat ongelukkige wanhoopskreet van iemand die de zin van het leven kwijt was.
Maar dat ik hem nooit had leren leven?
Dat betekende dat ik mijn verantwoordelijkheid als vader ontvlucht had, want is het niet de taak van ouders om hun kinderen te leren leven?
Mijn gedachten werden alsmaar verwarder.
Had hij gelijk?
En hoe doe je dat dan: iemand leren leven? Kan je dat wel?
Op een avond kon ik het niet meer aanzien en vroeg hem zo kalm mogelijk of en wanneer hij van plan was iets te ondernemen, iets te veranderen aan zijn situatie. Dat stuitte op heel wat reactie van zijn kant. Niets had nog zin, het was de moeite niet … om moeite te doen, alles kwam toch steeds op hetzelfde neer, alles was nutteloos …
Ik antwoordde dat ik dat verhaaltje nu wel uit mijn hoofd kende.
Mateo werd heel boos en slingerde allerlei verwijten naar mijn hoofd. Hij werd haast uitzinnig. Ik trachtte hem te kalmeren en stelde dat onze boosheid en kregeligheid ten opzichte van elkaar niets zouden oplossen, wel integendeel. Uiteindelijk zweeg hij en trok naar zijn kamer.
Tijdens die uitbarsting liet hij echter een verwijt vallen dat me erg en diep raakte.
‘Trouwens, jij hebt me nooit leren leven!’ snauwde hij op een bepaald moment.
Dat ging recht door mijn hart. Ik voelde me … alsof ik als vader totaal gefaald had. En dat kwam hard aan. Veel harder dan het verwijt aan ons dat hij bestond. Ik zag dat eerder als een wat ongelukkige wanhoopskreet van iemand die de zin van het leven kwijt was.
Maar dat ik hem nooit had leren leven?
Dat betekende dat ik mijn verantwoordelijkheid als vader ontvlucht had, want is het niet de taak van ouders om hun kinderen te leren leven?
Mijn gedachten werden alsmaar verwarder.
Had hij gelijk?
En hoe doe je dat dan: iemand leren leven? Kan je dat wel?
Reviews
Er zijn nog geen reviews over dit boek
