Samenvatting
In Zierikzee, het monumentenstadje aan de Oosterschelde, ontdekken twee jeugdige vrienden in 1954 een weggetimmerde ruimte in een historisch pand. Op het moment dat de vrienden door de deuropening stappen, staan Bennie en Alex plots in een geheel andere wereld. De elfjarige jongens bevinden zich ineens in lichamen van twee oude mannen. Dit is slechts het begin van een meeslepend en spiritueel avontuur. De jongens stellen terecht de vraag: “Hebben we ook een verleden tussen 11 en 71, of zijn we nu 71-jarigen die maar 11 jaar geleefd hebben?”
Over de auteur
"Als zoon van een hardwerkende Italiaanse immigrant en een rasechte Zierikzeesche, ben ik geboren in het oorlogsjaar 1943 te Zierikzee. Na de ’nonnen’ en de Willibrodusschool doorliep ik de openbare MULO in 1960. Ik beleefde een drietal avontuurlijke jaren als assistent-accountant in Amsterdam en nam deel in het familiebedrijf Firma I. De Spirt & Zonen, een begrip op Schouwen-Duiveland. Gepensioneerd woon ik tegenwoordig in het mooie Burgh, maar mijn hart ligt nog steeds in Zierikzee."
Inkijk
"Hoe kan ik nu beslissen zonder zelfs maar te weten wat me gisteren is overkomen?" vroeg ze bijna wanhopig. "Bovendien moet je me eerst maar eens vertellen wat je onder een zo’n Trias of Quartet verstaat, want ik vermoed dat jij of jullie daar heel wat meer onder verstaan dan drie of vier mensen die gezellig met elkaar op vakantie gaan."
"Dat is inderdaad niet zo gemakkelijk, maar ik vertrouw een beetje op mijn mensenkennis en, wat voor ons heel belangrijk is, hetgeen je kort voor we jou verlieten tegen ons zei, namelijk: ‘Ik denk te voelen, dat jullie iets doen wat gedaan moet worden’.
En inderdaad als mijn vrienden en ik praten over ons Trias, betekent dat wel iets anders dan zo maar een clubje dat het goed met elkaar kan vinden. Ons Trias of wat met jou erbij een Quartet zou worden, is een uitzonderlijk hechte groep mensen met een speciale opdracht, gezegend en begiftigd door een hogere macht.
De basis van het Trias werd gevormd door een duo. Twee jongetjes met een vriendschap welke zevenen-zestig jaar geleden is ontstaan."
"Oké, geef me dan eerst mijn stukje geheugen terug. Maar ik waarschuw je, ik laat het me niet zo maar een tweede keer afpakken!"
Tilly klonk in Bens brein: "Laten we hopen dat dat niet nodig is."
Margot was niet geschokt. Maar besefte heel goed dat wat ze gisteravond had gezien en meegemaakt inderdaad niet vrijblijvend kon zijn.
"Weet je wat grappig is Ben? Jullie hebben daar geen erg in gehad, maar ik heb bij een aantal boeken de volgorde veranderd. Ik wilde gewoon de volgende dag kunnen controleren of ik echt niet droomde. Het was erg onwerkelijk. Vanmorgen wist ik dat niet meer natuurlijk. Maar nu weer wel."
Ze lachte een heerlijke spontane lach.
"Slim meisje ben jij", zei Ben.
"Slim vrouwtje", zei Margot.
