De Indringer
Het Mongirius

Elmera Outside beschikt over krachten die ze niet op normale scholen kan ontwikkelen. Na veel zoeken vindt ze een school die haar daar wel bij kan helpen. Op het Mongirius leert ze haar krachten te verfijnen. Na een ingewikkelde Krachtontdekking komt ze erachter dat ze een Kracht heeft die niet geliefd is in die wereld. Samen met haar vrienden weet ze zich hier doorheen te slaan. Maar dan ze stuit op een ander probleem: iemand wil haar iets aan doen. Hierdoor komt Elmera voor gevaarlijke situaties te staan waarbij het niet zeker is of ze er wel levend vanaf komt.

"Al heel vroeg begon ik met schrijven. Op de basisschool hadden we Stellen. In een groot schrift mochten we dan een verhaal schrijven en daar tekeningen bij maken. Dit zijn twee dingen die ik leuk vind om te doen. Langzamerhand werd het schrijven van verhalen bijna een soort obsessie die ik soms ook als uitlaatklep kon gebruiken. Ik heb altijd een boekje bij me waar ik nieuwe ideeën in opschrijf voor misschien nog wel meer boeken."

Merdo stond grijnzend en opgelucht naast professor Frankius, die glunderde alsof hijzelf voor het eerst achter zijn Kracht gekomen was. Boven Merdo’s hoofd draaide het symbool van Witte magie rond. Het symbool stond ook op hun boeken en op iedere bladzijde. Het was het symbool van een witte vogel die zijn vleugels uitgeslagen had.
Deze keer volgde er een wat enthousiaster applaus, en hoorde Elmera voor het eerst sinds het begin van de Krachtontdekking gemompel onder de leerlingen.
Zodra Merdo zat, duurde het even voordat de vuurbollen weer een nieuw symbool de lucht in schoten. Het volgende symbool was dat van een cobra die gevaarlijk met zijn opengesperde bek naar de leerlingen keek.
‘Elmera Outside,’ zei de stem van professor Monter. Hij sprak minder krachtig dan hij bij de andere leerlingen gesproken had.
Elmera voelde een schok over haar ruggengraat schieten en huiverde toen. Waarom moest zij nou weer dit gevaarlijke symbool krijgen? Deze dieren stonden voor het vergif dat ze met zich meedroegen. Langzaam stond ze op en voelde de ogen van de leerlingen achter haar in haar rug priemen. Ze liep tussen professor Salvador en het schoolhoofd door en nam plaats op de Stoel. De leraren keken haar met een ondoorgrondelijke blik aan. Elmera hoorde de Stoel kraken toen ze zich wilde verzitten en keek met ingehouden adem naar professor Monter die met het Zwaard in zijn handen naar haar toe stapte. Hij zei niets en gaf het Zwaard haar ongeïnteresseerd aan. Daarna stapte hij uit de cirkel en ging hij op zijn plek staan, waar hij zijn armen achter zijn rug legde.
Het laatste wat Elmera zag waren de bezorgde grijze ogen van professor Cambrium. Voordat ze zich af kon vragen waarom hij zo bezorgd keek, werd de omgeving om haar heen weggevaagd.