Normaal ben ik niet zo van de ik-vorm, maar eenmaal aan het lezen had ik daar geen moeite meer mee. Het hele verhaal laat zich gemakkelijk lezen. Ben benieuwd naar een eventueel vervolg.
Samenvatting
Eind jaren zestig: In een gereformeerd gezin hebben de vier kinderen te lijden onder het slechte huwelijk van hun ouders. Voor de vader staat het strenge geloof centraal; de moeder laat de kinderen meer en meer aan hun eigen lot over. De oudste, het enige meisje, krijgt steeds meer verantwoordelijkheid voor de andere kinderen. Ze redt het lange tijd door zich terug te trekken in haar fantasiewereld. Naarmate de problemen zich opstapelen wordt het voor de kinderen moeilijker om zich staande te houden. Als de moeder het gezin verlaat bieden ook de fantasieën niet voldoende uitkomst meer. Het meisje ziet nog maar één mogelijkheid: vluchten. Maar hoe, en waarheen?
Over de auteur
"Ik ben geboren in 1960 en groeide op in Zeeland en in Dordrecht. Na de middelbare school werd ik verpleegkundige en later studeerde ik Maatschappelijk Werk. Ik heb jaren in de verpleging, gehandicaptenzorg, psychiatrie en jeugdzorg gewerkt. Van 2004 tot en met 2008 was ik correspondent voor enkele streekkranten. In die tijd publiceerde ik een boekje over de politiek in mijn woonplaats. Het circus van Hans de Snaijer is mijn eerste werk in fictie."
Productinformatie
- ISBN
- 9789402212983 / 978-94-022-1298-3
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 28-11-2014
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 128
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
Het hele marktplein staat vol met woonwagens en kermistoestellen. Nog niet alles is open. Wel wordt er harde muziek gedraaid. Nieuwsgierig loop ik tussen de woonwagens door. Hoe zou het zijn om daarin te wonen? In één van de wagens hangt vitrage met halfronde, met roze bloemetjes versierde randen. De gordijntjes zijn niet helemaal dicht. Ik zie een jonge man en een jonge vrouw heel dicht bij elkaar zitten. Ze lachen en hij strijkt met zijn hand door haar haar. Als ze mij zien duwt ze hem lachend van zich af. Snel loop ik door. De botswagentjes zijn al open maar nog niet alle autootjes zijn bezet. Ik vind het spannend om te zien. Ik zou er wel in willen maar ik durf niet alleen. Ik kijk verder bij de draaimolen. Het kost een kwartje en ik koop een kaartje. Ik kies een wit paard met bruine randen aan zijn manen en een bruin staartpuntje. Als de molen gaat draaien houd ik me aan de manen vast. Eerst gaat het langzaam maar al snel draait de molen sneller; het paard gaat op en neer. Dit vind ik echt leuk! Het lijkt net of ik door een bos rijd. Toe maar, paardje. Je bent mijn paard. Je mag wel mee naar huis, dan zet ik je op mijn kamertje. Als er dan ruzie is thuis, gaan we gewoon even weg. Dan springen we door het raam en draven naar de duinen. Als je dan weer uitgerust bent en een beetje gras hebt gegeten gaan we weer naar huis. En als er dan nog ruzie is lopen we nog een beetje door de buurt. Misschien kan Ria ook wel een rondje meerijden; je bent sterk genoeg voor ons tweeën. Het paard vindt het goed maar dan stoppen we al.
