Stuyvesant
Moord voor beginners

Stuyvesant heeft zijn handen vol met het opsporen van een bende autodieven die gespecialiseerd zijn in het stelen van oldtimers op bestelling. Alsof dat nog niet genoeg is, heeft hij ook nog af te rekenen met een duo dat juwelierszaken overvalt, wat dit duo in de pers de namen Bonny en Clyde oplevert. De overvallen gebeuren telkens wanneer de Belgische Citroën Oldtimer Club een rondrit organiseert. Zijn Bonny en Clyde lid van dezelfde club als Stuyvesant? Een nieuw avontuur waarin Stuyvesant meegesleept wordt in de wereld van criminele bendevorming en smokkel. Een wereld waarin een mensenleven geen waarde heeft...

"Ik ben geboren geboren in Willebroek, België. Als kind was ik al creatief bezig met tekenen en schilderen. Ik schrijf korte verhalen voor het clubblad van een Citroën oldtimerclub, waarvan ik lid ben. Dit is mijn tweede boek waarin hoofdinspecteur Stuyvesant en zijn vrouw Soutane de hoofdrol spelen. Een politiethriller waarin Stuyvesant meegesleept wordt in een wereld van moord en intriges. Als het aan mij ligt komen er nog vele avonturen van Stuyvesant en Soutane."

Eén honderdtachtiggradenbocht biedt zich aan. De paniek slaat weer toe want ik weet weer niet wat te doen. Ik ga terug op het rempedaal staan, de wagen begint hevig te protesteren, banden beginnen te gieren wanneer de achterwielen blokkeren en de wagen gaat alle kanten uit. Ik hang aan het stuur als een pitbull die een been te pakken heeft en het niet meer wil loslaten. Ik wordt van links naar rechts geslingerd, mijn vingers omknellen het stuur als een bankvijs, maar uiteindelijk krijg ik de wagen al slingerend tot een snelheid waar ik eindelijk kan terugschaken naar zijn tweede. Met al de krachten die nog in mij zijn trek ik de oldtimer de haarspeldbocht in. De carrosserie helt zover over dat ik bang ben dat ze los komt van het chassis.
Hij kreunt en steunt, piept en kraakt, siddert en beeft, maar dwingt zichzelf door de gevaarlijke bocht. Vanaf nu is het een peulschil tot beneden. We hebben het gehaald. Mijn hartslag keert huiswaarts en komt tot rust. Mijn verkramt gezicht neemt terug zijn normale vorm aan en het zweten vermindert, maar het is te laat, ik ben drijfnat. De stalen kabels op mijn armen zijn verdwenen. Ik dep mijn ogen, die ondertussen terug in hun kassen gekropen zijn, met een zakdoek, zodat het branden vermindert, en kijk vanuit mijn ooghoeken naar mijn vrouw. Ze kijkt mij vol bewondering aan. Mijn korte broek en hemd zijn zo nat dat het zweet diep in mijn zetel dringt. De stank van mijn zweet vult de hele wagen en is bijna niet te harden. Ik draai nonchalant mijn raampje naar beneden, maar het is te laat. Het zal nog weken duren voor dat de reuk en de zoutvlekken van mijn angstzweet uit de bekleding is verdwenen.