De keus van het hart

Is liefde goed of fout? En bestaat er wel zoiets als een goede of foute liefde? Voor dit dilemma komt Maaike de Ruiter te staan als zij haar hart verliest aan Hans-Jurgen Schmidt. Het is echter 1942 en Nederland zucht onder het Duitse hakenkruis. Hans-Jurgen is soldaat en gelegerd op Goeree-Overflakkee. Maaike volgt de stem van haar hart, maar de gevolgen van deze keuze werken nog lang door. Zelfs tot in het heden, 70 jaar na de bevrijding.

"Ik ben geboren en getogen in Dirksland op het Zuid-Hollandse eiland Goeree-Overflakkee. Zolang ik mij kan herinneren maakt schrijven een belangrijk deel uit van mijn leven. Ik vergelijk het altijd met ademhalen. Het gaat automatisch en je staat er niet bij stil, totdat je een flinke verkoudheid hebt opgelopen en merkt dat alles staat en valt met je ademhaling. Voor mij is het schrijven een natuurlijk proces wat bij mijn dagelijks leven hoort."

Totdat juffrouw Jongejan er weer een opmerking over maakt en dan begint het spel weer van voor af aan. Herr Kommandant is ook erg netjes en duldt het niet dat zijn papieren op een andere manier worden geordend dan zoals hij het altijd doet. Als dit niet gebeurt kan hij in onbedaarlijke woede uitbarsten, het personeel is daar al meer dan eens getuige van geweest. Om die reden wordt zijn kantoor dan ook alleen schoongemaakt als de Kommandant niet aanwezig is. Vanmiddag heeft hij een vergadering in Middelharnis en is daarom al vroeg vertrokken. Maaike hoeft dus niet bang te zijn dat een plotselinge windvlaag de papieren van het bureau over de grond doet waaien, zoals zij een keer heeft meegemaakt. Nadat ze de deur zorgvuldig achter zich heeft dicht gedaan, is het eerste wat zij doet, de ramen openen. ‘Pff, wat een lucht hangt er hier. Ik kan niet begrijpen dat iemand het hierin kan uithouden.’ Maaike vindt het stinken, ook al stinkt het lang niet zo erg als de eigen teelt van opa de Ruiter. Ze ademt de frisse lucht diep in, en dan gaat ze aan de slag, de ramen zemen, het houtwerk niet vergeten, de vensterbank. Als laatste is het bureau aan de beurt. Dan valt opeens haar oog op een stukje papier wat onder het bureaublad uitsteekt. Gedachteloos pakt ze het op en wil het op het midden van het blad leggen. Dan lezen haar ogen wat er staat geschreven en het lijkt alsof alles om haar heen draait. Het is een telefoonnotitie, een anonieme tip van iemand, die heeft doorgegeven dat er op een bepaald adres onderduikers verborgen zijn. Het is een bekend adres, een heel bekend adres: de boerderij van oom Kees.