De Erfenis van de Zeven
De val van Rodarhin

Rodarhin, een stad die balanceert op het randje van een burgeroorlog, wordt verscheurd door spanningen tussen Rodar en Behin, de twee gedeelten van de stad. Het klassenconflict dreigt te escaleren. Op de koop toe lijkt de koning stilletjesaan gek te worden sinds zijn laatste wandeling in het bos. En wie is die vreemdeling in de stad waarover gefluisterd wordt dat hij de Erfenis van de Zeven draagt? Of wat betekent de dreigende zwarte wolk in de verte die alsmaar dichter komt? Temidden van al die chaos groeit de jonge, avontuurlijke en fantasierijke Corbius op.

"Als enthousiaste jongeling hield ik van lezen. Vooral door fantasyverhalen werd ik gebeten. Schrijfopdrachten op school behoorden tot mijn favoriete taken. Dat plezier trok ik door en maakte ik tot een hobby. Het verhaal dat al een tijd in mijn hoofd speelde kreeg vorm en vond zijn weg naar papier. Na een tijd besloot ik dat het jammer was dat dit boek enkel door mij kon gelezen worden en waagde ik de volgende stap."

‘Mijn heer’, stamelde de knecht twijfelend. Hij schuifelde zenuwachtig heen en weer. Koning Ennrion II, de huidige koning van Rodarhin, liet een protesterende grom horen en stak zijn hand bruusk op om zijn knecht tot zwijgen te brengen. De koning kon niet verdragen dat zijn welverdiende rust onderbroken werd op een van zijn wandelingen door het bos.

Koning Ennrion II was een man van aanzien. Hij had na de tragische dood van zijn vader de troon bestegen en had eigenhandig de lang vergane orde hersteld in Rodarhin, de hoofdstad van Simrad-nal, waar al sinds de regeerperiode van de tweede koning, Koning Tarnakus I, onrust en ontevredenheid had geheerst.
Dit gezegd zijnde volstaat het voorlopig te weten dat, ondanks zijn verwoede pogingen om alle problemen op te lossen, de situatie in Rodarhin nooit helemaal geworden was wat hij wilde en dat hij nog steeds hard vocht om zijn dromen waarheid te maken. Koning Ennrion II was eerder een koning met ambitie dan een koning die gewoon verplicht was zijn plaats in te nemen op de door zoveel anderen begeerde troon. Die troon was zelfs zo begeerd dat de koning inmiddels al tot zesmaal toe door moordenaars aangevallen was en zelfs eenmaal door een verrader uit zijn eigen rangen dodelijk verwond was.
Ondanks de vele tegenslagen bleef de koning een goedgeluimd man, die met elke poging om hem van de troon te stoten meer en meer gedreven werd om zijn wil verder te zetten, eerder dan die te laten af-zwakken of zich te laten ontmoedigen.
Tussen al dat werken en politieke spel door kon de koning wel eens genieten van een wandeling door de uitgestrekte bossen of de glooiende heuvels rondom Rodarhin.