Samenvatting
Iemand wordt in een oude stadsbus op een vuilstort mishandeld. Niet lang daarna is een van de daders betrokken bij een verkeersongeval. De recherche onderzoekt de zaak. Het onderzoek wil niet vlotten, omdat niet duidelijk wordt of de mishandeling te maken heeft met het ongeval. Lange tijd weet de politie niet in welke richting er gezocht moet worden. Op zeker moment komt een verdachte in beeld, maar deze strooit ze zand in de ogen. In deze spannende thriller wordt het gedrag van de personages verklaard door psychosociale factoren, een zwakke sociaaleconomische omgeving en familieverhoudingen.
Over de auteur
"Tijdens mijn studie en werk heb ik veel moeten schrijven. Ik vond schrijven vaak erg leuk. Regelmatig dacht ik eraan om eens fictie te schrijven, maar door omstandigheden kwam het er niet van. Een jaar geleden schoot me een bepaald thema te binnen, dat me niet meer los liet. Ik dacht er steeds vaker aan en op zeker moment had ik zóveel materiaal, dat ik het moest vastleggen. Het boek De bus is de pennenvrucht van fantasie in realiteit geworden."
Inkijk
Omdat hij zich had voorgenomen steeds alert te blijven, keek hij op de Drechtsteedseweg uitgebreid om zich heen. Het viel hem op dat in het rijtje sloopwoningen alles donker was en die oude, witte auto stond er ook niet. Dat was allemaal niets bijzonders, dus hij kon nu gerust richting huis wandelen. Op de Drechtsteedseweg was Don nog steeds in gedachten, maar opeens voelde hij dat er een fietser achter hem reed. Hij keek om en zag de fietser ongeveer vijftig meter achter hem. Dat was op zich niet vreemd, want menigeen nam de Drechtsteedseweg vanuit de stad naar huis. Vooral mensen met een flinke borrel op namen de fiets en deze buitenroute naar hun woning. Toch moest hij die fietser in de gaten houden.
Na een kilometer moest Don de weg oversteken om een zijstraat in te slaan. Toen hij bijna aan de andere kant van de weg was, keek hij eens goed in de richting van de fietser. In een seconde stelde Don vast dat de afstand met de fietser iets groter leek te zijn geworden. Dat stelde hem iets gerust. Waarschijnlijk was het toch iemand in beschonken toestand die moeite had met fietsen. Don nam zich voor in de zijstraat sneller te lopen om zeker te zijn dat de fietser hem niet volgde. Hij was nu nog slechts een halve kilometer van zijn huis. Als hij in zijn eigen straat de fietser niet meer zag, was het gevaar helemaal geweken. Hij liep zijn straat in en keek nogmaals achter zich. Er was niets te zien, dus hij kon rechtstreeks naar zijn huis gaan, de voordeur open maken en naar binnen glippen. Het was voor Don een spel geworden. Hij was niet echt bang dat de fietser een politieagent was, dus hij kon het wel als een spelletje opvatten. Toen Don de voordeur achter zich sloot en zijn jas in de garderobe ophing, reed de fietser langs zijn huis.
