Er is geen Middenweg

Bram Chater krijgt bijzondere dromen over een koninkrijk dat op springen staat. De goede koning Natus Immerman is palliatief, en zijn familieleden vechten om de troon. Intussen dreigen de wildelingen het westen van het rijk via de Hoge Bergen te overrompelen. In deze interne machtsstrijd worden gaandeweg alle provincies betrokken, en wanneer er geruchten over draken komen, ontstaat er paniek in het koninkrijk...

"Van kinds af aan vond ik het al leuk me creatief te uiten. Eerst door het maken van tekeningen, maar gaandeweg ook door het schrijven van korte verhaaltjes. Ik heb altijd een fantasierijke geest gehad en het maken van kortfilms en sketches is mij ook niet vreemd. De grenzen die deze manier van verhaalvertelling had, verdwenen als sneeuw voor de zon toen ik aan een boek begon te schrijven. De fantasieverhalen zoals Game of Thrones en Lord of the Rings zijn mijn inspiratiebronnen."

Lime Loid kijkt zijn vrouw vragend aan.
"Meer tekenen van oorlog en geweld aan de grens!" zegt ze met bange stem. "Waarom blijf je hier in dit godverlaten land en deze vervloekte stad?!" vervolgt ze haar betoog.
Lime Loid antwoordt: "Zwijg, vrouwmens! De wildelingen vallen al jaren onze grenzen aan. Ze hebben nog nooit de muren van Helgen kunnen doorbreken! We zijn veilig hier!"
"Maar wat als ze dat nu wel doen? Ze zullen mij verkrachten en je kinderen koelbloedig vermoorden. Om nog maar te zwijgen over wat ze met jou, de heer van deze stomme stad, zullen doen. Ze hakken je in stukken en sturen je lichaamsdelen naar alle steden van het koninkrijk, en je hoofd op een speer naar Dragoncastell!"
"Nu is het genoeg! Kinderen, jullie bed in! Moeder is aan het raaskallen! Zij weet niet waarover ze spreekt", zegt heer Loid. "Maak jullie maar geen zorgen. We zijn veilig hier. Niemand kan ons iets maken."
Terwijl de kinderen naar bed gaan, gaan Lime en zijn vrouw naar beneden.
"Durf nooit meer zulke woorden te zeggen waar mijn kinderen bij zijn", zegt de heer van Helgen vermanend. "Dit is de veiligste plek waar ze kunnen zijn! Zodra we een voet uit deze stad zetten, worden we langs achter aangevallen! Weet je nog die boodschapper die ik vorige week naar Fort Dauw zond?"
Ritha knikt bevestigend met haar hoofd.
"Zijn naam was Joren. Hij heeft altijd brieven naar Fort Dauw gebracht als we geen duiven konden sturen. Hij deed dat al 28 jaar, maar hij is nog steeds niet teruggekeerd. En dat is nog nooit gebeurd. Ik durf geen nieuwe boodschapper sturen naar Fort Dauw, want de kans is groot dat niemand terugkeert! Ik stuur straks een boodschap naar Dragoncastell, naar de koning in persoon, met de vraag of hij hulp komt bieden om Helgen te verdedigen tegen die wildelingen."
"Dat lijkt er al meer op", zegt zijn vrouw. "Misschien kan je hem dan om een woning vragen in de hoofdstad. Ik en de kinderen moeten hier zo snel mogelijk weg!"