Friese Duisternis

Eva, Pip en Lex zijn zusjes. Ze plannen een weekendje weg naar Friesland. In Friesland ontmoet Pip Daan en Simone. Simone lijkt een aardige meid, maar ze is toch wel een beetje vreemd. Daan is een interessante jongen waar Pip verliefd op wordt. Pip weet niet dat ze vanaf dat moment gevaar loopt.
Een paar dagen later komt Pip op een vreemde manier terecht bij het meer in Friesland. Ze loopt groot gevaar. Na deze traumatische ervaring is het nog niet afgelopen. Kan haar nieuwe vriendin van de toneelschool haar helpen?

"Ik ben Sophie Hilhorst (1998) en ik woon in Beltrum. Dingen die ik leuk vind om te doen zijn; sporten, schrijven en lezen. Vorig jaar (2014) is mijn eerste boek verschenen. Ik mag nu weer zeggen dat ik met trots mijn tweede boek aan anderen mag presenteren. Ik doe een sportopleiding op het ROC Aventus in Apeldoorn. Ik krijg inspiratie van de dingen die ik zelf meemaak, zie of hoor."

Ik maak een lange wandeling en dan voel ik zachte regendruppels op mijn handen. Het begint te regenen.
Ik hoor een geluid achter me en draai me om. Er loopt iemand achter me. Ik kijk naar hem. Hij heeft een capuchon op die zo over zijn hoofd getrokken is, dat ik zijn gezicht niet kan zien. Ik blijf een tijdje staan en blijf naar hem kijken. Inmiddels is het wat harder gaan regenen en ik besef dat ik kletsnat wordt. Ineens gaat mijn mobiel en degene die achter me loopt, kijkt naar me. Ik zie wie het is. Ik draai me snel om en loop verder, tegelijkertijd neem ik mijn mobiel aan.
‘Met mij’, zeg ik.
‘Hallo, met mij.’
‘Wie is dit?’
Ik hoor iemand die zwaar ademt aan de andere kant van de lijn.
‘Hoe is het met je?’
‘Eh’, is het enige wat ik kan uitbrengen.
‘Het is nog niet zo gemakkelijk van je te winnen. Je speelt het spel goed mee, Pip. Goed hoor!’
‘Wie is dit?’, vraag ik nog een keer.
‘Kijk achter je, dan kom je er misschien achter wat ik bedoel.’
Er wordt opgehangen en ik kijk naar het scherm. Achter me kijken? Hoezo? Ik snap er niets van.
Ineens word ik van achteren vastgepakt. Mijn mobiel wordt afgepakt en weggegooid. Ik zie niet waar hij terecht komt. Het gaat allemaal zo snel.
‘Goh, ken je me nog?’, fluistert iemand in mijn oor.
Ik herken de stem niet, maar ik hoor wel dat het een mannenstem is. Hij houdt zijn arm strak om mijn nek geklemd zodat mijn keel dichtgeknepen wordt. Ik hap naar adem, terwijl ik zacht gelach achter me hoor.