Zeventig

Zomer 2004. Johan, een vijftiger, hangt zichzelf op in een oude fabriek. Hij wordt gered door Carin, een nostalgische jonge vrouw. Eenmaal bij haar thuis begint Johan te vertellen over de zeventiger jaren, toen hij nog in dat slooppand werkte. Aanvankelijk lijkt het een onschuldige dagdroom; nostalgie, verweven met verhalen over de actuele geschiedenis van die jaren. Maar al snel komen de levens van Johan en Carin en anderen op zijn kop te staan en dromen ze letterlijk het geluk bij elkaar, zij het met hindernissen. Herbeleef de seventies en verbaas je over het wonderlijke resultaat van al dat dagdromen.

"Ik ben geboren in Amersfoort 1964, familieman, zeeman en schrijver. De vroege dood van mijn ouders inspireert me om ten strijde te trekken tegen verdriet en wanhoop, die ik maar al te goed uit ervaring ken. Indertijd ben ik mijn eigen eenzaamheid te lijf gegaan met dromen over de tijd toen ik nog gelukkig was, in de vaste overtuiging dat ik ooit weer deel uit zou maken van een gelukkig gezin. Zeventig laat dit proces metaforisch zien."

Ik moet slikken en voel hoe mijn lichaam van binnen kapot gaat en vastloopt in de verf. Ik ga hikken van al die verf en daardoor loopt het in mijn longen. DE SNELHEID STAAT IN BRAND, IN LICHTERLAAIE, IK HOOR JULLIE GILLEN EN DE SCHILDERS LACHEN. VRIEZENVEEN STAAT VOOR HET RAAM VAN AFEO EN ZIJN BRULLEND GELACH SCHALT OVER DE STRAAT. HIJ SCHREEUWT VAN HET LACHEN, DE VLAMMEN BULDEREN, JULLIE GILLEN EN IK STIK IN DE VERF. PAS OP VOOR DE SCHILDERS UIT DE GROENTEHAL!!!!"

Waar de elektrische wandklok de moed vandaan haalt om, in de stilte die volgt, door te tikken, is een raadsel. Minutenlang zwijgt iedereen, terwijl Van Dungen tegen Jackie aanleunt.
Tenslotte verbreekt Jackie met zachte stem de stilte. "Van Dungen?", zegt ze fluisterend. Haar armen nemen de arme werkplaatschef nog wat steviger vast. Hij kreunt. "Van Dungen, ik wil dat je de droom nu loslaat. Kun je dat? Laat hem los, Van Dungen, we zijn niet verbrand, we zitten allemaal om je heen en zijn kerngezond."
Terwijl ze dit zegt, boren Jackie’s blauwe ogen zich bevelend in die van Leeman. Even kijkt Leeman vragend terug, maar Jackie wenkt met haar ogen naar de koelkast in de hoek van Leemans ruime kantoor. Directeur of niet, een godin als Jackie wordt door iedere man onmiddellijk gehoorzaamd. Leeman staat op, loopt naar de koelkast en schenkt een groot glas jonge jenever in. Hij reikt het Jackie aan, die het Van Dungen onder zijn neus houdt. Die grijpt het glas, giet de jenever naar binnen en zucht dan diep. "Ik word liever hiermee volgegoten dan met verf", zegt hij dan.
Dat breekt de spanning. Er wordt gegiecheld, Jackie laat Van Dungen voorzichtig los en er wordt nog een rondje koffie gedaan.