De Vagebond

"Als vierde kind in een landbouwersgezin werd ik geboren in Wortel. Sinds mijn huwelijk met Monique Schrauben wonen we in Herentals. Gedurende vijfendertig jaar werkte ik als inspecteur voor het nazicht van de plaatselijke bankkantoren en als senioraccountmanager voor het onderhouden van de relaties met grote cliënten. Belangstelling voor landloperij kreeg ik van jongs af aan mee. De hoeve waar ik opgroeide, grensde aan de Rijksweldadigheidskolonie voor landlopers. Hierdoor werd ik bijna dagelijks van ver of dichtbij geconfronteerd met mensen zonder middelen van bestaan. Enkele leerde ik zelfs van dichtbij kennen."

's Avonds stijgen slierten nevel op, die als een zachte dons zweven over de moerassen en de zompige weiden. Als met een romige vacht dekken ze het land toe voor de nacht? Tot in de donkerte van het woud klinken de heerlijke geluiden van dieren en vogels, die overal vrolijkheid brengen tot diep in de bossen en hoog op de bergen, tot diep in de stilte van de nacht.
Dat is het paradijs waarin hij woonde. Zijn bed was een diepe greppel in het bos, vol droge bladeren, een hoogzit in een boom, een hooihoop op het veld of een boerenschuur. Daar kon hij slapen tussen al wat hem lief was en dromen over dingen die zijn hart beroerden en hem dierbaar waren, over een lieve vrouw met rosse haren en roze sproeten waarmee hij door het hoge gras stoeide, over tochten die geen doel hadden en geen einde kenden, over zijn tocht door het leven, naar een bestemming die hij niet kende.
Dat paradijs wou hij blijven bewonen, ook al moest hij er een zacht bed, lekker eten en de warmte van een mooie, beminnelijke vrouw voor missen. En ja, geregeld miste hij die ook. Hij kon moeilijk iemand ontgoochelen en was trouw een dwaas begrip? Wat was er in hem dat hem liet dromen van Sylvie, liet verlangen naar Lily, terwijl de goede zorgen van Christine hem bleven boeien. Drie formidabele vrouwen, misschien was er op een bepaald moment, op een cruciaal moment één te veel? Hij schudde zijn hoofd en greep spontaan naar de zak achteraan in zijn broek. Daar zaten netjes opgeplooid en goed bewaard in een plastieken zakje, de brieven van Sylvie. Hoofdschuddend stapte hij verder. Zou Sylvie nog een antwoord geven? Zij was de enige vrouw waarvoor hij alles wou opgeven. Zij was de enige vrouw waarmee hij kinderen kon hebben en dat had hij altijd gewild, dat was ook het ideaal van moeder voor haar zonen. Een normaal gezinnetje stichten, waar kinderstemmen vreugde brengen en gedeeld geluk.