Mooi is ook de herinnering aan het moment dat je je neefje (mijn zoon) het verhaal achter het muziekstuk ‘Dance macabre’ van Camille Saint-Saëns liet ontdekken. Je ging er zodanig in op, alsof het je eigen schoolwerk was. Ik zie je nog steeds staan, net als een dirigent het stuk ontledend. “Luister en voel”, zei je. Mijn zoon gaf zich volledig over aan jouw verbeeldingskracht. Hij werd ‘Pietje de Dood’ en danste op de melodie met de overledenen. “Hoor”, zei je. “De doden zijn gelukkig.” Het was mooi om te zien. Jij, met je armen in de lucht en mijn zoon vol overgave draaiend, tollend… Als een leermeester ging je te werk. Een taak van school kreeg plots een andere perceptie. Niet te verwonderen dat jouw neefje, vol zelfvertrouwen, een grandioze tien haalde. Dit zijn memorabele momenten die ik diep in mijn hart meedraag, maar die me ook een krop in de keel bezorgen.
