En hoe nu verder?

Na de eerste gedichtenbundel van Ella Daane-Vercauteren, Hoe het was en hoe het is, is zij doorgegaan met schrijven om zo iets van voldoening te vinden en verder te gaan met verwerking. Maar zoals u zult lezen, blijft de leegte en het gevecht hiertegen. Wel zit er enige verandering in, maar er is geen einddatum van rouwen. We moeten verder en met deze bundel leest u wat u en zij doormaken en hopelijk geeft het steun om te weten dat velen hetzelfde gevoel hebben en toch blijven doorgaan. Lees hoe Ella het ervaart en zie jezelf hierin terug.

"Nadat mijn eerste gedichtenbundel Hoe het was het hoe het isuitkwam, nu twee jaar geleden, ben ik doorgegaan met schrijven als rouwverwerking. Het valt niet mee om weer op de rails te komen na ontsporing. Ik moet nog steeds vechten tegen mijn gevoelens en leegte. Lees en voel met me mee in deze bundel: En hoe nu verder?"

Het Gevecht

Telkens is er weer die strijd die je aan moet
en het voelen wat het met je doet.
Je voelt je moe en zit bij de pakken neer.
Steeds die leegte vanbinnen, keer op keer.

De ene dag gaat beter dan de andere dag.
Maar als je overal aan toegaf
bleef je soms liever in je bed, zo slecht voel je je dan.
Maar ook vandaag maken we er weer wat van.

Dat is nu juist het gevecht dat je levert om je niet te laten kennen.
Nee, er is niet iemand om je even te verwennen.
Dus zelf doen, zit je haar goed en heb je leuke kleren aan?
Dan kijk je in de spiegel en denkt: dat heb ik toch maar mooi gedaan.

Beter dan een pyjama en ongekamd haar.
Zo, ik heb het voor vandaag weer voor elkaar.
Morgen zien we weer, want het gevecht begint elke morgen.
Het is niet niks, helemaal voor jezelf zorgen.

Je zou zo graag hulp hebben van die ander
en dat is iets waarom je er was voor elkander.
Helpen en zorgen; praten en luisteren.
Graag gedaan, maar nu zelfs niet fluisteren.

Er luistert niemand en de hulp is weg.
En dat is wat ik tegen anderen zeg:
"Rouwen is vechten, maar geef nooit op;
fijne dingen zijn er ook nog volop!"