Grappig en bevreemdend. En bij momenten herkenbaar voor Sint-Niklazenaars.
In één ruk uitgelezen.
Samenvatting
Titus Tanen, een man van éénendertig, sluit zichzelf op in de zolderruimte van zijn oude herenhuis. Niet zomaar, hij heeft een belangrijke missie waarop hij zich in quarantaine moet voorbereiden. Wat deze missie juist inhoudt, komt de lezer langzamerhand te weten aan de hand van zijn geschreven notities: het naslagwerk dat u nu in uw handen houdt. Doorheen het verhaal leer je de meest innige gedachten van Titus kennen en merk je de verregaande gevolgen van dit eenzame, innerlijke denkproces.
Over de auteur
"Na enkele jaren iRRi & Hugo, een hiphop-project dat het goed deed in het Waasland, besloot ik me bezig te houden met het organiseren van evenementen en theatervoorstellingen. Zo ontstond onder andere 'Gelukshormoon', een voorstelling over het taboe op geestelijke gezondheidszorg. Op muzikaal vlak bleef ik bezig, al vond ik ook een uitlaatklep in het schrijven van boeken. Na enkele gestaakte pogingen ben ik verheugd mijn eerste semi-autobiografische roman voor te stellen."
Productinformatie
- ISBN
- 9789402226720 / 978-94-022-2672-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 17-06-2016
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Romans
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 110
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Nee
Inkijk
En ik sluit het luik onder me, draai het net aangebrachte cijferslot aan de handvaten van het luik op slot en steek een papiertje met de code onder de horizontale balk boven mijn hoofd. Een curver bak vol Isostar sportkoeken welke – zoals de oorspronkelijke bedoeling – moeten dienen als astronautenvoer op mijn missie, staan te blinken. Ik weet niet hoe lang ze zal duren. Maar dat ze aanvangt, zal ik gevoeld hebben. De stilte is daar al. Ik kijk rond in de kleine zolderruimte waarin ik de tijd - eindelijk, naar waar lang uitgekeken - zal doorbrengen. Ik som mijn aanwezige gezelschap voor mezelf verder op: een blauwe stoffen zetel, een internetloze laptop, een bak pils, een kleine ijskast vol dozen melk (goede ontgiftende werking tegen alcohol), wat tassen, een emmer om mijn behoefte in te doen en niet te vergeten: de kartonnen verhuisdoos vol met schoolrapporten, klasfoto's, anekdotes en memoblokjes herinneringen. Van toen, die dagen op de speelplaats van de lagere school, en ook in de klasruimtes en in de zappieklas en in de lentetuin. Met daaronder restanten van de verloren jaren, die in het middelbaar. Ik zal ze doornemen en mijn geest uithollen tot ik elk detail voor me zie. Zodoende de lijsten op te maken voor mijn plan. Een lijst van leerkrachten die goed worden bevonden en waar ik een – nog te bedenken – beloning voor fabriceer. Goed, in de zin van: werklustig, eervol naar hun beroep, menselijk en met een poging tot ruimdenkendheid. Een andere lijst voor de schemerzone, waarin de mensen zullen verschijnen waar ik door het slijten van de tijd de klaarheid zal missen om hun optreden deftig te beoordelen. En vooral, een opsomming van zij die het verdienen een paar verloren jaren in hun bakkes gekegeld te krijgen. Wat ik er ook tegen zal ondernemen, al is het het laatste wat ik doe op deze zandvlakte, hun verdiende loon zullen ze krijgen, in naam van mijn tranen en die van alle anderen die ze vernederden op die rotte schoolbanken.