Ik ben een bekende van de schrijver. Dat is dan ook de reden dat ik dit boek ben gaan lezen. Vanuit bepaalde beleefdheid en vanuit een stukje nieuwsgierigheid. Ook met de nodige reserve. Maar ik moet zeggen dat dit echt een heel leuk boekje is om te lezen. Je hoeft ook geen liefde te hebben voor Frankrijk of een tweede huis aldaar om dit leuk te vinden. Het is smaakvol en met humor geschreven. En het leest makkelijk weg. Van mij mag er meer komen van deze schrijver. Ik heb er oprecht van genoten.
Over de regen en het mooie weer…
Het platteland van Frankrijk uitgelegd in 20 verhalen
- Prijs
- € 20 ,50
- Verzending
- Gratis verzending in Nederland en België
- Levertijd
-
Twee tot vijf werkdagen
(Nederland en België) (Past door brievenbus)
Samenvatting
Veertien jaar geleden kocht Ben de Ruijter samen met zijn levenspartner een huisje op het platteland van Frankrijk, in het departement Lot. Het wennen aan de gebruiken en gewoonten van het Franse platteland verliep niet altijd eenvoudig. In twintig korte verhalen beschrijft De Ruijter zijn worstelingen met de Franse taal, de verbouwingen aan zijn huis en de relatie met zijn Franse buren. Met veel humor en zelfspot neemt hij de lezer mee in het alledaagse leven van een klein gehuchtje in de Franse campagne. Het is een persoonlijk verhalenbundel geworden, waarin de liefde voor de streek duidelijk tot uitdrukking komt.
Over de auteur
"Na een inspirerende tijd in het welzijnswerk heb ik mijn loopbaan in 2013 beëindigd om mij op andere bezigheden te kunnen toeleggen. Het beschrijven van mijn observaties van het leven in een klein gehuchtje op het Franse platteland is daar onderdeel van. De Franse campagne heeft een eigen dynamiek die niet makkelijk te doorgronden is. Het heeft mij altijd zeer geboeid hoe mensen met onderlinge verschillen omgaan en daar weer een weg in weten te vinden."
Productinformatie
- ISBN
- 9789402227390 / 978-94-022-2739-0
- Uitgeverij
- Boekscout
- Verschijning
- 17-06-2016
- Taal
- Nederlands
- Genre
- Verhalen
- Uitvoering
- Paperback
- Pagina's
- 114
- Formaat
- 12,5 x 20 cm
- Illustraties
- Ja
Inkijk
Met opnieuw draaien, keren, passen en meten, kon Charles mij uiteindelijk bevrijden van mijn sta-in-de-weg en reed hij het gevaarte de openbare weg op.
Stap een was gezet, nu maar even piekeren over stap twee. Want hoe kreeg ik dit gevaarte uiteindelijk in het afvaldepot? En wel voordat het dorp zou gaan klagen over een fornuis pontificaal midden op de openbare weg! Hoeveel krediet zou ik hebben in dit Franse gehuchtje? Maar terwijl ik dacht dat dit mijn probleem was, dacht Charles hier toch anders over. "Waar moet het heen?", zo vroeg hij mij direct. Ik vertelde dat ik het fornuis wilde dumpen in het vuildepot van Payrac, een kleine tien kilometer verderop.
"Dat is te ver voor mijn tractor," reageerde Charles om daar aan toe te voegen: "Koppel je aanhanger maar aan je auto dan zet ik hem er gelijk op." En zo geschiedde.
Even later reed ik met de vracht richting Payrac met boer Charles als bijrijder naast mij. Nu kan tien kilometer nog lang zijn als de een Partois spreekt en de ander nauwelijks Frans. Maar ik bleek de enige te zijn die daar last van had. Boer Charles praatte en ik luisterde. Weinig idee van de inhoud, maar dat deerde boer Charles in het geheel niet. Mijn bijdrage aan het gesprek was zeer beperkt. Ik had nog maar net geleerd om hallo en gedag te zeggen in het Frans. Maar ook mijn vage inbreng met kreten als bon, voilà, nous arrivons, beaucoup de soleil, gaf Charles al voldoende input om gewoon nieuwe verhalen tegen mij af te steken. En het merkwaardige is dat ik mij er steeds minder ongemakkelijk bij ging voelen. Het ritje bepaalde voor eens en voor altijd onze rollen tot elkaar: Charles praat en ik zeg af en toe iets onnozels terug.
Stap een was gezet, nu maar even piekeren over stap twee. Want hoe kreeg ik dit gevaarte uiteindelijk in het afvaldepot? En wel voordat het dorp zou gaan klagen over een fornuis pontificaal midden op de openbare weg! Hoeveel krediet zou ik hebben in dit Franse gehuchtje? Maar terwijl ik dacht dat dit mijn probleem was, dacht Charles hier toch anders over. "Waar moet het heen?", zo vroeg hij mij direct. Ik vertelde dat ik het fornuis wilde dumpen in het vuildepot van Payrac, een kleine tien kilometer verderop.
"Dat is te ver voor mijn tractor," reageerde Charles om daar aan toe te voegen: "Koppel je aanhanger maar aan je auto dan zet ik hem er gelijk op." En zo geschiedde.
Even later reed ik met de vracht richting Payrac met boer Charles als bijrijder naast mij. Nu kan tien kilometer nog lang zijn als de een Partois spreekt en de ander nauwelijks Frans. Maar ik bleek de enige te zijn die daar last van had. Boer Charles praatte en ik luisterde. Weinig idee van de inhoud, maar dat deerde boer Charles in het geheel niet. Mijn bijdrage aan het gesprek was zeer beperkt. Ik had nog maar net geleerd om hallo en gedag te zeggen in het Frans. Maar ook mijn vage inbreng met kreten als bon, voilà, nous arrivons, beaucoup de soleil, gaf Charles al voldoende input om gewoon nieuwe verhalen tegen mij af te steken. En het merkwaardige is dat ik mij er steeds minder ongemakkelijk bij ging voelen. Het ritje bepaalde voor eens en voor altijd onze rollen tot elkaar: Charles praat en ik zeg af en toe iets onnozels terug.
Reviews
Ik ken de auteur, en natuurlijk wilde ik dit boek lezen. Geen spijt van, leest lekker weg.Leuk geillustreerd ook.