Zware kost en andere post van een vrachtwagenchauffeur

In Zware kost en andere post van een vrachtwagenchauffeur vertelt Michiel Grasmeijer over zijn chauffeursleven. Op de weg maakt hij heel wat mee. Maar Michiel heeft ook genoeg te vertellen over andere zaken, zoals zijn vakanties met vrienden en zijn familie. Tijdens de ritten die Michiel maakt, komen de verhalen als vanzelf naar boven. Vervolgens weet hij ze beeldend en levendig op papier te zetten, waardoor dit boek lekker wegleest.

"Het begon tijdens de wiskunde- en natuurkundelessen op school. Krabbeltjes, tekeningen en later de korte gedichtjes. Van verhalen schrijven was nog geen sprake. Nee, ik hield meer van kort en bondig. Ik voelde mezelf een dichter. Thema’s genoeg voor handen. Oorlog, liefde en verdriet. Na de schooltijd begon mijn werkzame leven. Schrijven werd hobby. Ik heb nog genoeg te vertellen. Is dit een begin?"

Het was weer vroeg die ochtend en mijn benen hadden geen zin om hard te fietsen. Nabij de school in Hilversum moesten we nog één spoorviaduct over. Terwijl we met volle vaart de Insulindelaan afreden, kwam er een blauwe Opel van rechts (Sumatralaan), die mij niet opmerkte. Hij trok op, terwijl mijn fiets bijna stil stond. Bang, daar lag ik op de grond. Met de schrik vrijgekomen, keek ik naar de Opel. Identiek aan de auto van mijn vader.
 
De bestuurder pakte het goed op. Hij was fout geweest, had mij niet gezien. Mijn fiets had geen schade en ik had haast. We hadden juffrouw Maat die ochtend en zij moest mij niet zo erg. Eigen schuld natuurlijk, door mijn eigenwijze gedrag. De man had ook geen schade en met onwaarneembaar bibberende knieën stapte hij in zijn blauwe wagen en reed weer rustig weg. Precies als mijn vader met zijn blauwe Opel Record, terwijl hij zat op zijn blauwe stoelen (het blijft apart). De goede man had nog wel een briefje voor school willen schrijven, maar het komt wel goed, zei ik.
 
‘Te laat! En wat is de reden?’ zei de schoollerares, nadat ik bezweet de klas in kwam lopen. Mijn reden klonk wel erg ongeloofwaardig. ‘En dan ook nog liegen, nee dat wordt me wat met jou in de toekomst.’ Juffrouw Maat gaf handwerken (breien, naaien), dezelfde ellende die ik op de lagere school had ontlopen door te spijbelen. Luisteren naar de juf terwijl ze uitleg gaf over de juiste handeling was er niet bij. Geen interesse en dat had ze natuurlijk door. Het was geen slecht mens, ze had op sommige momenten nog wel geduld met mij. Maar al die drukke jongens van rond de veertien jaar oud, moest je stevig in het gareel houden. We moesten een kussentje maken. Veel klasgenootjes hadden een mooi egaal kussentje gemaakt, vastgenaaid met één kleur garen. Maar mijn kussentje bestond uit diverse kleuren (geel, oranje) en was met zwart en bruin garen aan elkaar genaaid. Het leverde een voldoende op. Het was een kussentje.