Elke dag een glimlach
Humoristische korte verhalen

Het is zoals het is. Alledaagse situaties waaraan je geen klap kunt veranderen. Hoe je ermee omgaat, da’s een ander verhaal. Haar katten, de reiger, een jonge vlieg en andere dieren doen een boekje open over hun levenservaringen. Maak kennis met hun haast menselijke gevoelens en gedachten. Zo hier en daar strooit Nynke er een normaal mensenverhaal tussendoor. Weliswaar sterk overtrokken en lichtelijk bezijden de waarheid. Doel van het geheel is hetzelfde: lachen om alledaagse situaties van dier en mens.

"Ik ben in 1961 in Dokkum geboren, opgegroeid in Leeuwarden en later verhuisd naar Groningen. Uiteindelijk ben ik in Drenthe neergestreken. In mijn jeugd was ik veel op mijzelf aangewezen en fantaseerde ik over van alles en nog wat. Vandaag de dag gebruik ik die kwaliteit om simpele zaken creatief om te buigen naar humoristische, korte verhalen. Waarom? Het leven is soms lastig genoeg. Humor relativeert en maakt alles wat luchtiger."

Op een dag besloten we weer een fraai exemplaartje te water te laten. Het was er eentje uit de serie Matsuba koi dus noemde ik hem in gedachten Mats. Mats was fraai oranje met wit en glinsterende schubben. We hebben Mats keurig laten acclimatiseren volgens de voorschriften voordat hij het ruime sop mocht kiezen in onze vijver. Daar ging hij; de diepte in.
We hebben hem niet meer gezien tot hij na twee dagen onze aandacht trok door druk doend vanonder een waterlelieblad uit te komen. Hij zwom tien centimeter normaal, nam een sprongetje waarbij hij even boven het wateroppervlak kwam te hangen en liet zich dan terugvallen in het donkere water. Dit ging zo vijf keer door. In tussentijd had mijn man een zakdoek nodig om de tranen van het lachen af te vegen en ik werd steeds twijfelachtiger over de psychische en/of lichamelijke gezondheid van onze Mats.
Plotseling besloot Mats rondjes te gaan zwemmen. Heel kleine rondjes. Rondjes met een doorsnee van 15 centimeter. En dan heel, heel snel. Alsof hij een piepklein buitenboordmotortje onder zijn staartvinnetje had hangen. Prrrrrrft meende ik te horen.
Toen stond hij ineens stil, bewegingloos, en viel op zijn zijtje. Dood. Als een pier. Mijn man kwam niet meer bij van het lachen. Vreemd, hè, zo’n reactie? Ik stond hoofdschuddend naar het tafereel te kijken en heb maar een schepnet gepakt. Visje in een zakje gedaan en ermee naar de winkel geweest. Er zit garantie op die visjes. Echt waar. Ik heb een mooi, nieuw, zeven centimeter groot koitje meegekregen. Een witte met een rozerood driehoekje op de kop.
En ik noemde haar Sneeuwwitje. Dat ze nog lang en gelukkig zou leven.