Samenvatting
“Je moet toch verder...” Een bundel verhalen die Barbera Bomhof heeft geschreven in het vierde jaar na de dood van haar echtgenoot, wanneer het dagelijks leven weer een beetje gewoon lijkt te worden, maar nog allerminst gewoon aanvoelt. Nog steeds is er rouw. Telkens weer steekt het feit dat ze alleen verder moet de kop op: of het nu over plastic bakjes gaat of over een koorrepetitie, over een monteur in huis of de aanstaande verjaardag van haar overleden echtgenoot. Meestal humoristisch en vol zelfspot, soms ook ontroerend van aard.
Over de auteur
Barbera Bomhof (Rotterdam, 1948) is de oudste van drie dochters. In Den Haag volgde ze de opleiding tot onderwijzeres en vertrok in 1970 naar Amsterdam waar ze tijdens haar (afgebroken) studie psychologie echtgenoot Leo ontmoette. Ze trouwden in 1972, kregen drie kinderen en vijf kleinkinderen.
Inkijk
Het is dinsdag 11 september 2012. Ik bel de kapper voor een afspraak. Morgen wil ik er goed uit zien. Morgen wordt mijn man gecremeerd. Mijn kinderen en ik zijn samen met de uitvaartonderneemster aan een stuk door bezig geweest alles tot in de puntjes te regelen. Dat zijn we aan mijn man, de liefde van mijn leven, hun vader, verplicht, secuur en zorgzaam als hij was. Het is continu heel druk in huis. Kleinkinderen. Gehuil. Het is mooi weer, dus wordt er steeds met tuinstoelen gesleept. Er worden bloemen bezorgd en er moet voor een grote groep proviand worden aangerukt.
Slapen doe ik niet, eten evenmin, mijn mond is kurkdroog en slikken lukt haast niet. Drinken wel. De drank legt een laagje fluweel over mijn gekneusde ziel. Bek- en bekaf ben ik.
Bij de kapper, ik kan er meteen terecht en wat is het er heerlijk rustig, rollen regelmatig de tranen over mijn wangen.
"Ja," verzucht de kapster meelevend, "je moet toch verder..."
Een waarheid als een koe. Deze verzuchting krijg ik de volgende dag, tijdens de condoleantie, nog zo'n keer of twintig te horen en ik begin er bijna in te geloven.
De eerste tijd na Leo's sterven hoor ik dit cliché-zinnetje overal en nergens: als ik iemand op straat tegenkom die ik niet meer ontwijken kan en die goed bedoelend vraagt hoe het met me gaat? (Nou, wat dacht je zelf..., kan ik dan nog net inhouden); als ik zonder wisselgeld een winkel uit loop en teruggeroepen wordt door de kassière; bij de dokter als ik slaappillen nodig heb omdat ik geen oog dicht doe en bij de apotheker als ik die pillen kom ophalen...
