Zuid-Frankrijk, herfst 2012
Het avontuur begint.
Mijn hart jubelt.
Mijn angst struikelt.
Mijn ego worstelt.
Waar te beginnen?
Wat te doen?
Ik kan wel wat leiding gebruiken.
Ik zit in het bizarre kerkje van Rennes-le-Chateau, bekend geworden door het boek De Da Vinci Code van Dan Brown. Het kerkje is bizar, omdat het zoveel tegenstrijdige informatie omvat dat het je al snel duizelt. Het is stil. De weinige bezoekers lopen rond of steken een kaarsje aan. Ik zit op een bankje aan de voeten van een beeld van Maria Magdalena. Ik voel me onzeker. De nachten worden koud en snel zal het herfst zijn. Wat moeten we doen? Ik vraag weer om leiding en verontschuldig mij daar direct voor. Wat ben ik toch een twijfelkont! Er wordt toch fantastisch voor ons gezorgd! Het is alleen maar omdat ik niet in de toekomst kan kijken dat ik zo onzeker ben. In het hier en nu is alles perfect. Ik voel me net een klein kind aan de voeten van haar moeder, zeurend om meer te weten. Ik word stil en zoek het vertrouwen van binnen. Dat is beter. Gelaafd doe ik mijn ogen open en sta op. Het is donker in het kerkje. Aan het eind van het gangpad staat een vrouw met een heel grote hond. Het licht straalt van achteren door de deur naar binnen. Ik zie alleen haar silhouet, haar lange donkere haar en denk verbaasd: daar staat een engel!
Die engel staat blijkbaar op mij te wachten, want ze wenkt me ongeduldig.
"I heard you are looking for a house."
Wat? Hoe weet ze dat? Wie is zij?
"Ik weet een huis voor jullie om de winter door te brengen. Kom mee!"
Ze loopt snel voor me uit door de weinige straatjes die Rennes-le-Chateau telt. Gelukkig had Johan me gezien en komt met de meiden en honden achter ons aan. De vrouw wijst op een appartement boven de boekwinkel.
"Dit kun je huren, zo ben ik ook in Rennes-le-Chateau begonnen. De eigenaar kun je in het restaurant vinden. Ikzelf woon naast de watertoren."
De vrouw loopt alweer weg.
"Wacht even, wie bent u eigenlijk?"
"Mijn naam is Victoria, maar iedereen noemt me Vicky."
