Door niemand ingelicht heb ik, met dank aan Google, uw boek ?Van puin naar hoop? ontdekt en nu ook gelezen, met gemengde gevoelens weliswaar.
In de huidige penibele omstandigheden geeft het mij een inkijk in uw leven. In elk geval proficiat met het resultaat; het is mijn inzien eerlijk, maar tevens gewaagd. De ietwat gezwollen ?psycho?-taal is in overvloed aanwezig. Het is niet evident voor een leek om al die vreemde woorden te begrijpen, opzoeken is dan de boodschap. Beroepsmatig geef ik de voorkeur aan klare, duidelijke taal, waar een woordenboek slechts sporadisch nodig is.
Bij de vele aantekeningen die ik aanbracht wil ik de tekst nog eens grondig doornemen, er staat zo veel? Toch heb ik de neiging te geloven dat je blijft ronddraaien in je afgebakende gevoelswereld. Dat uw leven gelopen is zoals het is, was deels voorspelbaar door het besloten, zelfs bekrompen nest waarin je moest gedijen. Kinderen hebben naast degelijke voorbeelden ook sociale contacten, ruimte en vooral uitdagingen nodig. Als de opvoeders enkel met hun eigen doelstellingen bezig zijn en de kinderen geprogrammeerd worden om in dit eigenste kader te passen, dan gaat men voorbij aan de belangrijkste factor in de opvoeding namelijk een open horizon, met alle kansen voor een optimale ontplooiing, aanbieden. De enge opvattingen, de sterke beperkingen zetten de levensvlam onder een stolp, zodat ze dreigt te doven. Je moet kinderen, binnen de normen, hun gang laten gaan wars van de vele restricties. Je moet h�n toekomst voor ogen houden. Stimuleren tot studeren, dan het werk aanvatten, best onder vreemde meesters. Ze moeten zelf het heft in handen kunnen nemen en leren met vallen en opstaan, zodat de zin voor verantwoordelijkheid aangekweekt wordt.
Maar blijven ronddolen in dat verleden met gemiste kansen is niet de oplossing. Probeer ervan los te komen, focus je op sterke voorbeelden, denk maar aan je ascendenten. Laat die kracht, die ook in jou schuilt, opborrelen. Denk maar niet dat het voor de vorige generaties zo gemakkelijk was. De grootouders opgegroeid na WO I, de ouders na WO II, hun jeugd was zeker niet benijdenswaardig.
Een punt dat u siert, niettegenstaande alles, is het feit dat u toch nog enige affectie en zelfs dankbaarheid betoont tegenover uw ouders. Waarschijnlijk bent u zelfs bereid hen te helpen in hun oude dag?
Hebt u zich reeds afgevraagd of een ideale opvoeding uw leven zoveel beter zou hebben gemaakt?
Zie wat sommigen, die onder moeilijke omstandigheden geprobeerd hebben hun nakomelingen alle kansen te geven, overkomt. Hoon en afwijzing is hun deel als antwoord op hun belangeloze zorg en liefdevolle bekommernis.
Hebt u steeds het juiste standpunt ingenomen bij dergelijke schrijnende situaties? Hebt u empathie betoond tegenover de slachtoffers? Hebben al uw cursussen en opleidingen geholpen om inzicht te verwerven of hebt u gemakshalve partij gekozen zonder het conflict te doorgronden? Bent u niet bang dat de daders bij de opvoeding van hun kinderen dezelfde fouten zullen maken waar het u, in uw boek, zo om te doen is?
Uw boek was voor mij een ?eyeopener?.
Dank voor uw voorbeeld.
In de huidige penibele omstandigheden geeft het mij een inkijk in uw leven. In elk geval proficiat met het resultaat; het is mijn inzien eerlijk, maar tevens gewaagd. De ietwat gezwollen ?psycho?-taal is in overvloed aanwezig. Het is niet evident voor een leek om al die vreemde woorden te begrijpen, opzoeken is dan de boodschap. Beroepsmatig geef ik de voorkeur aan klare, duidelijke taal, waar een woordenboek slechts sporadisch nodig is.
Bij de vele aantekeningen die ik aanbracht wil ik de tekst nog eens grondig doornemen, er staat zo veel? Toch heb ik de neiging te geloven dat je blijft ronddraaien in je afgebakende gevoelswereld. Dat uw leven gelopen is zoals het is, was deels voorspelbaar door het besloten, zelfs bekrompen nest waarin je moest gedijen. Kinderen hebben naast degelijke voorbeelden ook sociale contacten, ruimte en vooral uitdagingen nodig. Als de opvoeders enkel met hun eigen doelstellingen bezig zijn en de kinderen geprogrammeerd worden om in dit eigenste kader te passen, dan gaat men voorbij aan de belangrijkste factor in de opvoeding namelijk een open horizon, met alle kansen voor een optimale ontplooiing, aanbieden. De enge opvattingen, de sterke beperkingen zetten de levensvlam onder een stolp, zodat ze dreigt te doven. Je moet kinderen, binnen de normen, hun gang laten gaan wars van de vele restricties. Je moet h�n toekomst voor ogen houden. Stimuleren tot studeren, dan het werk aanvatten, best onder vreemde meesters. Ze moeten zelf het heft in handen kunnen nemen en leren met vallen en opstaan, zodat de zin voor verantwoordelijkheid aangekweekt wordt.
Maar blijven ronddolen in dat verleden met gemiste kansen is niet de oplossing. Probeer ervan los te komen, focus je op sterke voorbeelden, denk maar aan je ascendenten. Laat die kracht, die ook in jou schuilt, opborrelen. Denk maar niet dat het voor de vorige generaties zo gemakkelijk was. De grootouders opgegroeid na WO I, de ouders na WO II, hun jeugd was zeker niet benijdenswaardig.
Een punt dat u siert, niettegenstaande alles, is het feit dat u toch nog enige affectie en zelfs dankbaarheid betoont tegenover uw ouders. Waarschijnlijk bent u zelfs bereid hen te helpen in hun oude dag?
Hebt u zich reeds afgevraagd of een ideale opvoeding uw leven zoveel beter zou hebben gemaakt?
Zie wat sommigen, die onder moeilijke omstandigheden geprobeerd hebben hun nakomelingen alle kansen te geven, overkomt. Hoon en afwijzing is hun deel als antwoord op hun belangeloze zorg en liefdevolle bekommernis.
Hebt u steeds het juiste standpunt ingenomen bij dergelijke schrijnende situaties? Hebt u empathie betoond tegenover de slachtoffers? Hebben al uw cursussen en opleidingen geholpen om inzicht te verwerven of hebt u gemakshalve partij gekozen zonder het conflict te doorgronden? Bent u niet bang dat de daders bij de opvoeding van hun kinderen dezelfde fouten zullen maken waar het u, in uw boek, zo om te doen is?
Uw boek was voor mij een ?eyeopener?.
Dank voor uw voorbeeld.