Uit de tijd gesprongen

Coby Leeuwenburgh-Kloosterman neemt de lezer mee in een gruwelijke periode uit haar persoonlijk leven; haar geliefde zoon is uit het leven gesprongen. Veel onderwerpen komen aan bod: dood, liefde, verdriet, gemis en rouw. Hoe gaat ze hiermee om en hoe doorloopt ze dit proces? Ze heeft veel vragen, maar antwoorden komen vaak niet of nauwelijks. Hoe lukt het de schrijver en haar man om toch door te leven met deze heftige zielenpijn?

Coby woont samen met man Dick en haar zoon Patrick in Middelburg. Op een dag gebeurt er iets verschrikkelijks, dit is een zwarte bladzijde in hun leven. Alles verandert plotseling voor Coby en Dick. Na geruime tijd begint Coby te schrijven. Met grote regelmaat zet ze een stuk tekst op papier. Eerst schrijft ze voor zichzelf en dat werkt helend, dan besluit ze haar verhaal te gaan delen. Het is uitgegroeid tot een geheel persoonlijk verhaal.

We wonen in een bungalow met een grote mooie tuin, aan de golfbaan. Als ik in de tuin zit, op de houten vlonder, kan ik zo naar een naburig dorpje kijken. Ik houd van de tuin, niet van tuinieren welteverstaan. Ik ben uit het midden van het land gekomen om mij hier te settelen. Ik had al snel vrijwilligerswerk, ik kan hier naar het strand, ik kan sporten en eropuit. De huisvesting bij mijn ouders is tijdelijk, ik sta inmiddels ingeschreven bij drie woningbouwverenigingen om uiteindelijk op mezelf te gaan.
Als je de voordeur opendoet van mijn ouderlijk huis, kom je in een zeven meter lange gang. Aan de kapstok, in een nis, op een kleerhanger, hangt mijn blauwe jas en mijn bruine colbert met het gestreepte sjaaltje.
Mijn kamer oogt als vanouds, mijn bed is opgeklapt zodat er meer ruimte ontstaat in de kleine kamer. De gordijnen en het raam zijn open. Mijn kleren liggen gewassen en gestreken in de kast, klaar om gedragen te worden.
De laatste dozen uit de opslag zijn uitgepakt en de inhoud is uitgestald in de kasten. Mijn boeken kunnen worden gelezen. Uit de laatste verhuisdoos kwam een dode muis. Die voelde zich kennelijk niet thuis, hier in dit huis.
De sportkleding, de zwembroek en de dansschoenen - waarmee ik een halve danscursus heb gevolgd - geven aan dat ik redelijk sportief was.
In mijn nachtkastje ligt een zak strooigoed van sinterklaas, bij toeval ziet moeder het, ze pakt het op, maar legt het even later weer terug. Ze denkt: ik kan het altijd nog weggooien.
Verder staan er kaarten met wensen voor mij, wensen voor de toekomst. Ik heb acht maanden min vijf dagen thuis gewoond. Heel fijn voor mijn ouders.
Op het bad in de badkamer staat mijn toilettas, de elektrische tandenborstel op de wastafel is opgeladen en klaar voor gebruik. In het kastje in de badkamer liggen mijn lenzen, de lenzenvloeistof en de nagelknipper. In de garage staat een losse kast, daar liggen ook kleren van mij in, per seizoen worden ze gewisseld.