Wat als je moeder wordt opgenomen op de Paaz? Van Sarli van de Sande is een spannend boek over een heel bijzonder onderwerp.
Het is weliswaar geschreven voor kleine kinderen (en vertelt hoe zij tegen de wereld, het leven en de problemen aankijken) maar het is ook fijn om dit boek als volwassene te lezen.
Gedreven door de vraag wat er met de hoofdpersoon Daan zal gebeuren en hoe het af zal lopen, las ik het boek gretig.
Daan is dapper, bezorgd en lief. Roos, zijn zusje, is ook een aardig meisje.
De ouders van Daan en Roos, Marjolein en Jaap, lijken ? wellicht door de ziekte van Marjolien - teruggetrokken in zichzelf en zijn erop gericht om Daan en Roos ervan te overtuigen dat het allemaal wel meevalt. Noch de moeder noch de vader is open en transparant in de comunicatie naar hun kinderen. Geen van beiden vertelt aan Roos en Daan wat de ziekte van moeder Marjolein (een zware depressie) precies inhoudt. Niemand legt hen uit dat als moeder zich soms een beetje vreemd gedraagt (en bijvoorbeeld drinkt) dat niet hun schuld is.
Opa Piet ? een ander personage - is veel wijzer. Die heeft begrip voor zijn kinderen en neemt ze serieus.
Ik wil niet verklappen hoe het afloop maar kan ouders aanraden (àlle ouders, niet alleen de depressieve) het te lezen, ook al gaat het om een kinderboek. Misschien dat zij dan, net als ik, beseffen dat zij altijd open kaart moeten spelen met hun kinderen, zelfs als ze pas 6 en 8 zijn.
Het is weliswaar geschreven voor kleine kinderen (en vertelt hoe zij tegen de wereld, het leven en de problemen aankijken) maar het is ook fijn om dit boek als volwassene te lezen.
Gedreven door de vraag wat er met de hoofdpersoon Daan zal gebeuren en hoe het af zal lopen, las ik het boek gretig.
Daan is dapper, bezorgd en lief. Roos, zijn zusje, is ook een aardig meisje.
De ouders van Daan en Roos, Marjolein en Jaap, lijken ? wellicht door de ziekte van Marjolien - teruggetrokken in zichzelf en zijn erop gericht om Daan en Roos ervan te overtuigen dat het allemaal wel meevalt. Noch de moeder noch de vader is open en transparant in de comunicatie naar hun kinderen. Geen van beiden vertelt aan Roos en Daan wat de ziekte van moeder Marjolein (een zware depressie) precies inhoudt. Niemand legt hen uit dat als moeder zich soms een beetje vreemd gedraagt (en bijvoorbeeld drinkt) dat niet hun schuld is.
Opa Piet ? een ander personage - is veel wijzer. Die heeft begrip voor zijn kinderen en neemt ze serieus.
Ik wil niet verklappen hoe het afloop maar kan ouders aanraden (àlle ouders, niet alleen de depressieve) het te lezen, ook al gaat het om een kinderboek. Misschien dat zij dan, net als ik, beseffen dat zij altijd open kaart moeten spelen met hun kinderen, zelfs als ze pas 6 en 8 zijn.