Zoektocht in Hartstocht
Bezoeken aan Rembrandtschilderijen wereldwijd HARDCOVER

In Zoektocht in Hartstocht beschrijft Arno Wubben zijn reizen naar musea wereldwijd in een poging alle Rembrandtschilderijen te zien. Vol humor en cynisme volgen we hem in de nimmer vlekkenloze reis. Verrassende ontmoetingen en onverwachte gebeurtenissen in waargebeurde korte verhalen. Zijn passie trekt u mee over meerdere continenten waarbij de spanning ongemerkt oploopt bij zowel schrijver als lezer. Enige kunsthistorie wordt u niet onthouden maar de werkelijke essentie volgt in het emotionele hoogtepunt: de aanblik van schoonheid. Met verve vertaalt hij zijn gevoel in begrijpelijke woorden en geeft u het gevoel alsof u daar naast hem staat. Toegankelijke verhalen waar de lach en de traan dichtbij elkaar liggen.

Arno Wubben (1967) combineerde de internationale reizen voor zijn werk in logistiek vaak met een bezoek aan de lokale musea. Zijn groeiende fascinatie voor de schilderijen van Rembrandt vormden de basis van een wereldwijde zoektocht die tot de dag van vandaag voortduurt. Met zijn laagdrempelige stijl aangevuld met een droge, ironische humor, brengt hij de verre oorden en kunstwerken op toegankelijke wijze voor iedereen dichtbij. Zelf noemt hij het een onwerkelijke ervaring die werkelijkheid is geworden.

De volgende ochtend regende het pijpenstelen. Uiteraard had ik niets anders verwacht en liet ik mijn enthousiasme onverminderd schijnen. Op het Centraal Station spoedde ik mij vastberaden naar het loket en vroeg om een retourtje naar het dichtstbijzijnde gelegen station Sanquhar. De blik van de loketmedewerker veranderde niet van uitdrukking. Ik probeerde het nogmaals, iets luider nu, in de veronderstelling dat het microfoontje in de glazen wand die ons scheidde, mijn duidelijke bestelling onvoldoende had overgebracht. Bij de derde poging zag ik zijn ogen licht knipperen, wellicht een onmiskenbaar teken van leven, maar nog van onvoldoende begrip voor het per omgaande drukken van mijn gewenste vervoersbewijs. Toen hij het woord tot mij richtte, werd het mij direct duidelijk waarom de Schotse klantgerichtheid niet aanwezig was bij dit loket: wij spraken verschillende talen!   Ik blijf onverminderd trots op mijn kennis en uitspraak van de Engelse taal. Wat ik mij echter onvoldoende realiseerde, was dat er in Glasgow geen Engels wordt gesproken. Welke klemtoon ik ook aanwendde, mijn aangeleerde Engels bevatte niet het lokale dialect waarbij het gedeelte van het woord dat klinkers bevat, wordt samengevat (samengeperst) in één enkele klank die tegelijkertijd met het inslikken van de tong door de neus wordt ‘uitgesproken’. Hoe ik uiteindelijk mijn ticket heb verworven, blijft grotendeels een mysterie. Wel ben ik ervan overtuigd dat het samenkwam in het moment dat ik toevallig mijn beste vertolking door de neus sprak en mijn opponent tegelijkertijd zijn fantasie tot recordhoogte maximaal openstelde en mijn klank durfde om te zetten in de plaatsnaam die het dichtst bijkwam. Mijn immense opluchting werd net niet overschaduwd door mijn enorme wantrouwen dat de plaats van bestemming op mijn duur verworven treinkaartje in tegenovergestelde richting van mijn einddoel lag.